(Wydanie 1.0 20010610-20010610)

(Wszystkie prawa zastrzeżone ã 1998 Wade Cox)

bezpłatne. Krótkie cytaty mogą być włączane do artykułów krytycznych lub recenzji bez

Ten artykuł można znaleźć w Internecie pod adresem: http://www.logon.org oraz http://www.ccg.org

Kalendarz żydowski jest późniejszą wersją kalendarza i nie był wykorzystywany w Kościele za czasów Chrystusa. W załączniku 3 do Historii narodu żydowskiego za czasów Jezusa Chrystusa (Histiry of the Jewish People in the Age of Jezus Chrystus (Vol. 1, p.587)) Schurer twierdzi, że imiona żydowskie mają pochodzenie asyryjsko- babilońskie; ich odpowiednikami są: ni-sa-an-nu, a-a-ru, sf-ma-nu, du-u-zu etc., zwracając przy tym do pracy Landsburgera (Materialen zum Sumerischen Lexicon V (1957), str. 25-26 i dalej) Schurer twierdzi:

Miesiące żydów zawsze bili takie same, jak i u innych narodów, a właśnie - bili mierzone cyklami księżyca. Ponieważ astronomiczna długość miesiąca stanowi 29 dni, 12 godzin, 44 minuty, 3 sekundy, miesiące, co składają się z 29 dni powinni wymieniać się kolejno z tymi z 30 dni. Ale 12 miesięcy księżyca stanowią tylko 354 dnia 8 godzin, 48 minut, 38 sekund, gdy słoneczny rok obejmije 365 dni, 5 godzin, 48 minut, 48 sekund. Różnica między rokiem księżycowym, co się składa z dwunastu miesięcy i rokiem słonecznym stanowi takim czynem 10 dniej 21 godzinę. Żeby kompensować tą różnicę co trzeci rok, a czasem i co drugi, trzeba dodawać jeszcze jeden miesiąc. Zasada ta była przestrzegana od samego początku, to znaczy trzy razy co osiem lat było dodawane po miesiącu (w tym okresie różnica stanowi 87 dni). Greckie igrzyska również bili budowane na tym cyklu ośmioletnim (octaeteris), czteroletni cykl jest otrzymywany zwykłym dzieleniem ośmioletniego.

(To znaczy, że Olimpiada jest zbudowana na kalendarzu księżyca). Schurer kontynuje:

W piątym wieku przed narodzeniem Chrystusa, astronom Meton z Aten ułożył bardziej dokładny system liczenia dni jako dziewiętnastoletniego cyklu, w którym miesiąc powinien być dodawany siedem razy. System ten był bardziej dokładny niż ośmioletni, ponieważ po 19 latach niezliczona różnica stanowiła dwie godziny, a w końcu ośmioletniego cyklu - półtora dnia. Z późniejszych astronomów, co prowadzili jeszcze bardziej dokładne obliczenia, Hipparchus z Nikea (180-120l.przed n. C.)zasługuje na osobliwą uwagę. Ten fakt, że po dziewiętnastu latach drogi słońca i księżyca zbiegają się również był znany jeszcze mieszkańcom Babilonu. Faktycznie idea wykorzystania klinowego efektu dziewiętnastoletniego cyklu zjawiła się jeszcze za czasów Nabonnasara, a znaczy długo przed Metonem. Chociaż fakt ten jeszcze nie jest wystarczająco udowodniony, można mówić o wykorzystaniu okresu 19 lat w perskiej i seleucyjską epoki, gdzie ta praktyka mogła pochodzić od greków lub Babilończyków ( co bardziej wiarygodne).

Sczerer notuje:

Że dziewiętnastoletni cykl był wykorzystany w pierwszym wieku przed naszą erą i po niej w królestwie Arsasida, i został zademonstrowany t: Reinachem za pomocą monet, które świadczą o tym, że lata 287, 317 i 390 ery seleucydnej byli przestępne. Na ile hebrajczycy ery testamentu wykorzystywali dany system? Prawdopodobnie coś o tym wiedzieli, ale jeżeli się nie mylimy, to za czasów Jezusa Chrystusa jeszcze nie mieli stałego kalendarza, jednak bazując się na spostrzeżeniach empirycznych, zaczynali każdy miesiąc zgodnie z nowią, z tych samych powodów dodawali jeden miesiąc wiosną na trzeci lub drugi rok, ponieważ korzystali z zasady, że w każdym przypadku Pascha powinna być po równonocy wiosennej.

Praca zaczyna się z cytat o okresie testamentu i komentarzy Shurera co do kalendarza. Ale kalendarz Boga jest datowany stworzeniem. Nie zależy od tego, co naśladowali żydzi za czasów Jezusa Chrystusa, i rzeczywiście zobaczymy dlaczego Schurer nie daje wyczerpującej odpowiedzi na ten temat. Wiemy, że system obserwacji był przedstawiony później i był wykorzystywany, zgodnie z tradycjami, razem z wymienionym obliczeniem. Naukowcy są zgodni, że tak samarytanie jak i seducei przestrzegali system, co był bazowany na zaćmieniu i liczyli i ogłaszali (co jest pewne, co do samarytan) kalendarz na osiem miesięcy naprzód. Przeanalizujemy to później. Schurer nie może logicznie argumentować dlaczego żydzi nie stawiali opór nowemu kalendarzu, gdy w końcu okresu świątyni znali lepszy system. Chociaż dalej zobaczymy, że w ten period faryzeuszy nie mieli możliwości ujawnić swoi pozycji z powodu odległości.

Z pewnością można powiedzieć, że samarytanie mieli ten sam kalendarz, przynajmniej w ciągu 2500 lat, i że kalendarz, soboty oraz system co byli wykorzystywany od czasów Świątyni bili oparte na zaćmieniu. świadczy o tym także Ibrahim ibn Yakub, samarytański komentator Biblii. Dzień u nich zaczynał się wieczorem lub o zmierzchu. Obchodzili dwa dni, 14 i 15, jak to było robione w ciągu dwu tysiąc leć Kościoły, co przestrzegają Szabat (patrz Rola Czwartego przykazania w historii Kościołów Boga, co przestrzegali Szabat (170), wydanie 1998 roku). Składali ofiary wieczorem 14 Nissana i zaczynali wieczerzę wieczorem 15 Nisana, i terminy te byli ustalane za pomocą zaćmienia. Oprócz tego oni jak i saducei za czasów Świątyni obchodzili Pięćdziesiątnicy w niedzielę, na pięćdziesiąty dzień po zmartwychwstaniu falowego snopa Przaśników (patrz John Bowman Samaritan Documents Relating to Their History, Religion and Life, Pittsburg Original texts and Translation Series Number 2, pp. 223-237).

Nie ma dowodów dla twierdzeń, że samarytanie zmienili swój system lub że oni i inne wspomniane narody nie mogli dokładnie wyliczyć zaćmienie do okresu Drugiego Kościoła. Jeżeli żydzi "stracili" tą wiedzę w końcu Drugiego okresu Kościoła, to zrobili to świadomie, w celu wprowadzenia swoich tradycji. Kościół w ustaleniu kalendarza nigdy do nich się nie przysłuchiwał, i Nówi zostali przyjęte w okresie Judaizmu post reformacyjnego periodu. W trzecim stuleciu rabinacki judaizm również wprowadził święta pogańskie i system Babilonu do swego kalendarza. R. Samuel Kohn, główny rabin Budapesztu, autor prac, poświęconych samarytanom i opublikowanym w roku 1894 w Budapeszcie opowiada o tradycjach Kościoła Sobotniego czasów Reformacji. Zwraca uwagę na to, że kościół Sobotni ustalał kalendarz zgodnie z zaćmieniem. Również rozmyśla nad tym, że później Judei (po Symonie Pechi) w Transylwanii obchodzili Rosh HaShanah albo Nowy Rok na Tishri, co było dowodem wpływu żydowskiego. Ogłasza, że Rosh HaShanah nie był wprowadzony do judaizmu do po kościelnego okresu trzeciego stulecia. Doktor Kon wspomina ten ważny fact w pracy Szabaty w Transylwanii, gdzie idzie mowa o trzecim stuleciu i "po biblijnym" okresie (zwracając się do Talmudu Rosh HaShanah 8ai n. 18 lj 7). Według Biblii Nowy Rok następuje w Abibie, to znaczy w pierwszym miesiącu.

Zobaczymy niżej, że Kalendarz za czasów Świątyni był budowany na obliczeniach sadusejów i faryzeuszy lub na systemie, co był rozpowszechniony tylko po rujnacji Kościoła 70 roku. Mishah zaznacza, że na te czasy istniało wielu systemów, które Kalendarz Żydowski próbuje pokryć. W rzeczywistości za czasów Hillela II (około 358 roku) nie był doskonalony, ale tylko wielokrotnie przerabiany do 11 wieka. ten proces jest dokładnie opisany w pracę Kalendarz i księżyc: przenosić lub obchodzić (195)).

Zgodnie z Misznahiem (okolo 200r.) Dni Święte trafiają do i po Sobocie, co oznacza, że system, co stworzyli faryzeuszy dla obrony swoich tradycji nie był wykorzystywany aż do ułożenia Mishnaha (patrz Sonkino Talmud: Szabat 114b; Menachoth 100b i Mishnach Besah 2:1; Shabbat 15:3; Sukkah 5:7; Arakhin 2:2; Hagigah 2:4). Ale z początku Szabaty byli zwykle. Tekst Hagigah 2:4 opowiada o konflikcie tego czasu (200r), między tymi, co byli za i przeciw Niedzielnej Paschi (patrz tam że (195) i dalej).

Nie jest możliwe, żeby system przeniesienia i współczesny kalendarz żydowski byli używane za czasów Chrystusa.

Mishnah również twierdzi, że było cztery nowych lata i że pierwszy dzień Nisana - to Nowy rok króli i święt (temat ten był również rozpatrywany w pracy Noc, którą trzeby przestrzegać (101), co odpowiada tradycji paschalnej samarytan. Z tego podzialu czasu Mishnaga także możemy widzieć, że Ezdrasz i Nehemiasz w ustaleniu nowego roku kierowali się 1 Nisana, a nie Tishri (patrz Czytając Prawo z Ezdraszem i Nehemjaszem (250)). W te czasy Tiszri był wykorzystywany dla obliczenia czasu, lat Szabatu i Jubileusza (Rosh Hashanah 1.1 E (3)). Widzimy, że pojęcie Tishri przyszło z Babilonu i po raz pierwszy jest upominane w Mishnahe po tym, jak jest wprowadzone przez R. Elizar i R. Simeon (ibid. 1.1 D). Zaczasów Swiątyni nie był uważany świętem Nowego Roku. Mishnah także próbuje określić początek zbioru dziesięciny bydła domowego 1 Elulem (tam że 1.1 c). Dom Shamai twierdzi, że nowym rokiem drzew będzie 1 Szebat, gdy dom Hillelski mówi o nim, jak o piętnastym dniu miesiąca. Nowy rok pod czas Nówi, to praktyka pogańska, co przyszła z Babilonu i bez wątpliwości jest powiązana z kalendarzem księżycowym rolnictwa. Każde z tych określeń dotyczy periodu rabinackiego Judaizmu po Świątynie. Tylko w trzecim wieku wyraźnie widzimy ustalony przez rabinów Tiszri. Razem z systemem przeniesienia wbrew słowu Boga wchodzi teraz do Judaizmu. Trąby także nie wchodzą do moladu, który jest zaćmieniem i święte dni Boga są przenoszone na dni, nie wskazane Bogiem. Encyklopedia żydowska zaznacza ten fakt w artykule Fixing Rosh HaShanach (Dzień Nowego Roku).

Fixing Rosh HaShanah (nowy Rok). Rok rozpoczyna się 1 Tishri, który raczej nie jesz dniem molada, ponieważ temu przeszkadza czterej warunki lub pomysły, nazywane dehiyyah, które wyznaczają pierwszy dzień miesiąca (rosh hodesh). Każdy dehiyyot możewpływać na przeniesienie dwu dniej: (1) głównie dla zapobiegania nastąpienia Dnia Oczyszczenia (10 Tishri) w piątek lub niedzielę, i Hoshana Rabba (siódmy dzień Sukkota; 21 Tishri) od nastąpienia w sobotę, ale także z powodów astronomicznych…(2) głównie z powodów astronomicznych, jeżeli molad następuje w południu lub później, Rosh HaShanah przenosi się nadzień następny (tam że str.44).

Trzeci i czwarty dehiyyah przedstawiają bardziej kompleksowe zasady, które dotyczą specyficzny czas molada i wyciekające z niego przeniesienie 1 Tishri. Molady te stanowią tablicę specjalnych przeniesień, określonych w artykule o Encyklopedii Żydowskiej. Ta zasada przeniesienia nie była znana za czasów Chrystusa i czasów stworzenia Talmudu. Mishnah i Talmud jako jego komentarz wyraźnie pokazuje, że Dzień Oczyszczenia wypada na piątek lub niedzielę aż do czasów ułożenia Mishniha.

Zwróćcie uwagę, że obliczenia byli dokonywane zgodnie z realnymi zaćmieniami niewidocznych faz, a także na zasadzie obserwacji, potwierdzających fakty, znane długo przed tym. termin "faza księżyca" był stosowany do pełnego zaćmienia nowego księżyca, pełni księżyca, pierwszą i drugą ćwierciom.

Z Historii: zgodnie z tradycją Hai Gaon (1038)) współczesny kalendarz żydowski był przedstawiony patriarchą

Zwróćcie uwagę, że współczesny kalendarz żydowski nie był niezmienny aż do jedenastego wieku, jak to zaznacza Encyklopedia Żydowska, która dalej opowiada o koncepcji nieregularności w dodawaniu dni:

Jednak znamy, że sadusei i samarytanie nie mieli podobnych problemów z nieregularnością roku i że za czasów Kidrona Nowi byli ogłaszane światłem sygnałowym z góry Oliwkowej, wschodniego kościoła (patrz pracę Mesjasz i ruda cielica (216)). Później samarytanie zostali oskarżeni, że nie dawali sygnały w odpowiednim czasie, a faryzeuszy po rujnacji Kościoła wzięli na siebie funkcje przeniesień.

W okresie Swiątyni tych problem nie istniało. Za czasów Maccabbejów John Hyrkanus zniszczył krzak góry Gerizim, jednak ich religia została nienaruszona. Hyrkanus prowadził politykę gnębienia faryzeuszy i tylko w ciągu dziewięciu lat rządzenia Aleksandra oni mieli jakiś wpływ. Z powodu ich intryg znajdowali się także pod ciężarem Iroda. Sadusei i ich system dość długo kontrolowali Kościół do jego zniszczenia w roku 70 (patrz tam że (101)). Faryzeuszy oskarżali Chrystusa w tym, że był samarytaninem (Jan 8:48). Zdażyło się to dlatego, i to widać z tekstu, że zaprzeczał prawdziwości ich nauk i tradycji. On przestrzegał święta kościelne, co się bazowali na systemie saducejów i samarytan, które byli określane zaćmieniem i stanowili prawdziwy system kościelny (patrz niżej). W prace Johna Bowmena The Samaritan Problem Studies in the Relationships of Samaritanizm, Judaizm, and Early Christianity (Tr. By Alfred M Johnson Jr, Pittsburgh Theological Monograph Series Number 4, The Pickwick Press, Pittsburg, Pennsylvania, 1974, ch. 1, pp. 1), widzimy że samarytanie byli obecne w królestwie północnym nawet po ich rozsiedleniu w 721 roku przed naszą erą, i że diaspora samarytańska istniała w Egipcie i Syrii z dawnych czasów do 18 wieka. John Bowmen twierdzi, że:

…badania Qumrana w czasy teraźniejsze postawili niektórych znawców chrześcijaństwa przed pytaniem "ogólnie przyjętego Judaizmu" i źródłami rabinackimi jako wiarygodnym kryterium istnienia Judaizmu w 1 stuleciu. Dlatego jest niezbędne jeszcze raz zbadać pytanie o tym, czy mogli samarytanie jako pierwsza sekta żydowska, nie mająca własnych tradycji, trzymać się tradycji i względów, które były starsze, niż te, co rabini 2 stulecia n. E. Próbowali zrobić świętymi, ogłaszając ich tradycją usną od czasów Mojżesza, co spłynęła na nich jako powierzonych Jedynego i prawdziwego Izraela.

Rodzaju 1:14-19

Słowem, co było używane do oznaczenia ogni było maor, co znaczy lampki lub świecznik (Wyjścia 25:6; 27:20; 35:14).

Także jest zapisane, że wieczór i ranek określają dzień. wieczór poprzedza ranek lub dzień. Znaczy dzień jest ograniczony zachodem słońca dnia poprzedniego i zachodem słońca tego dnia.

Sukkah 5:7 trzy razy na rok wszystkie dyżury kapłanów były dzielone na równe części w przenoszeniach świątecznych i w dzieleniu chlebów. Na Paschę powinni byli mówić jemu: "Tutaj przynosimy chleb przaśny, tutaj przynosimy drożdżowy chleb tobie." kapłan, który ma służyć w ciągu tego tygodnia, przynosi wszystkie ofiary codzienne, śluby i ofiary dobrowolne, a także inne ofiary. Tak są składane wszystkie ofiary. W dzień święta, co idzie za Szabatem, przed nim lub za nim, wszystkie dyżury kapłanów byli równe w dzieleniu chlebów.

Dzieje 27:27-33

Nehemjasz 13:19

Tekst ten pokazuje, że święto się zaczyna od nastąpienia ciemności przed Sobotą. Jest tutaj wykorzystany czasownik tsalal, który jest związany z tsel, "cienią" i znaczy "kiedy na bramę zaczyna padać cień" lub "pozostawiać długie cienie" (patrz Sonkino, koment. Do wiersza 19).

Komentarz ten, zaproponowany Sonkino, jest ważnym w tradycji odliczenia czasu zachodami. Zachód jest pojmowany jako nasuwająca się ciemność.

"Długie cienie" oznaczają czas zmroku przed nastąpieniem ciemności. Z tego tekstu możemy zrobić wniosek, że Szabat następował z nastąpieniem ciemności. To znaczy dzień zaczynał się tym, co my nazywamy wieczorowym zmrokiem, kiedy się robi ciemno. Rabinackie pojmowanie głosi, że dzień zaczyna się wtedy, kiedy nie było możliwe odróżnić kolory czerwonej i niebieskiej nici. Właśnie to jest nazywane końcowym wieczornym morskim zmrokiem (KWMZ). Istnieje cztery rodzaje zmroku: 1. Zmrok obywatelski, kiedy słońce znajduje się na trzy stopnie nad horyzontem: takie światło jest używane w latarniach ulicznych. 2.początek wieczorowego zmroku morskiego (PWZM), kiedy słońce znajduje się w siedmiu stopniach od horyzontu. 3. KWMS, odpowiadające dziewięciu stopniom, oraz 4. Zmrok astronomiczny, kiedy słońce znajduje się w dwunastu stopniach od horyzontu. Pod czas KWMS jest ciemno. PWMS są sygnałem ciemności na horyzoncie.

Wszystkie narody, łącznie z dawnym Izraelem i plemionami judejskimi, zaczynali odczyt dnia z nocy. Taką praktykę wykorzystywali głównie Niemcy i krzyżacy. Zobaczymy, co mówi John Brady (Bradys Clavis Calendaria I-II, London; 1812, p.98):

Różne narody dokonywali odczyt dnia inaczej. Turcy i muzułmanie liczyli od zmroku wieczorowego; włosi nie tylko zaczynali pierwszą godzinę zachodem, ale liczyli dwadzieścia cztery godziny, to znaczy nie dwa razy 12, jak było przyjęte w tym kraju i w większej części Europy, oprócz pewnej części Germanii, gdzie używali system obliczenia 24godziny, którą oni nazywali "zegarem włoskim" … chociaż dzień kościelny na terenie całych włoch zaczynał się o północy, i rytuały kościoła rzymskiego również odpowiadali tej tradycji. Ciekawe, że z początku dzień obywatelski odróżniał się od kościelnego, takim czynem odróżniał się nie tylko od tradycji większej części Europy, ale i od swoich własnych przodków, osobliwie co do zachodu, który reguluje dzień obywatelski…

Więc widzimy, że w 1812 roku, za czasów Napoleona i jego odwrotu moskiewskiego w świecie islamu i innych miejscach dzień wciąż zaczynał się i kończył zmrokiem wieczorowym, w świecie włoskim - zachodem słońca. Początek dnia w północ 1812 roku - to było zniekształceniem kościoła rzymskiego i właśnie stąd przyszło do Europy i na Zachód. To jest wynalazkiem kapłanów, nie mające podstawy biblijnej. Oprócz tego Chrystus mówił o dwunastogodzinnym dnie i nocy, mierzonej 24 godzinami, jak to robili astronoma i włosi. Nikt nie zaczynał dzień świtem. 24 godzinny dzień, który zaczynał się o północy jest wynikiem zmiany standardów czasu, co zdarzyła się z powodu narzucanej tradycji kościoła rzymskiego. Standaryzacja czasu powinna być prostą, odpowiadając czasu od świtu i zachodu równonocy (około 6 godzin wieczora) jako godzina po zachodzie zamiast 7 wieczora. Piąta godzina powinna zostawać jedenastą godziną, jak to było w ciągu prawie sześciu tysięcy lat. Siódma rano przy prawidłowym obliczeniu powinna odpowiadać godzinie przed obiadem. W zegarze, przeznaczonych na 24 godziny, będzie 1300 godzin. Zasada ta będzie odpowiadać nauce Chrystusa i znów przyjdzie do Jerozolimy po odnowieniu.

Powodem kościelnego odczytu od północy była ważność postu , ponieważ przestrzegali inne prawo postu, niż wskazany w biblii i we wczesnym kościele. Bredy twierdzi, że słowo "południe" z początku znaczyło dziewiątą godzinę. Zaczynając odczyt od 6 rano, ono następowało o 3 popołudniu, "kiedy zgodnie z dawnymi tradycjami zawsze śpiewano pieśni" (tam że str. 99). Południu teraz odpowiada środek dnia (patrz tam że) z powodu tego, że mnisi zawsze naruszali post lub tego, że zwykłą godziną obiadu było południe (patrz tam że). Powinniśmy o tym pamiętać, czytając wczesne pisania, gdzie się wspomina o południu. Słowo "śniadanie" poszło od błędnego napisania słowa nuncheon lub "pieśn dnia".

Słowo "dzień" pochodzi od saksońskiego Dwg. Miało stosunek do rzymskiego Dies lub Diis. Starożytni dali imiona planet dniom, które nazywali Dii lub Bogami (tam że str. 100); nazwa ta była stosowana co do 24 godzinnej kolejności kuli ziemnej.

Biblia została dostępną saksońcom w ich ojczystym języku za czasów rządu Króla Atelstana około 940, który narzucił zbiory za ruch ładunków w niedziele, która w systemie rzymskim od czwartego wieku zamieniała Szabat. Niedziela i system paschalny były narzucone w Brytanii silą saksonców, uczestników synodu w Zutbi w 663 roku. Przed tym większość Brytyjczyków mieli kwarto-desimanskie Szobboty (patrz pracę Kwartodesimanskie dyskusji (277)). Edgar (około 960) ogłosił, że dzień uważa się świętym, zaczynając od trzech godzin popołudniu w sobotę i do wschodu słońca w poniedziałek (patrz Bredy, tam że, str. 103-104). Dlatego czas przygotowania w piątek był rozciągnięty do soboty, i w nowym okresie znów było dodane 12 godzin. Jest to jedynym znanym odchyleniem zakończenia dnia na zorze (nie licząc oddawania czci Ra w Egipcie).

Słowo dzień zwykle jest pojmowany dwoma sposobami: 12 godzin i 24 godziny. We współczesną lub industrialną epokę astronoma zaczęli używać nazwę Niktemeron. Jednak można wybaczyć starożytnym wykorzystanie zwykłej nazwy dzień w stosunku do obojga wyżej wymienionych okresów. Było ono wykorzystywane pod czas tłumaczenia Biblii i jest nadał używane do dziś (patrz Brady, str. 97). Ks. Rodzaju 1:5 mówi: "i był wieczór i był ranek: dzień pierwszy". To tłumaczenie powinno po prostu się czytać Dzień Jeden lub Dzień Pierwszy. Soncino tłumaczy ten tekst jak wieczór i ranek, jeden dzień (patrz Soncino, Chumash, str. 2). Różnica jest bazowana na tłumaczeniu Raszy, określające, że Bóg był jeden w ten dzień, tworząc na drugi dzień inne stworzenia niebieskie. Nawet przy uważnej analizie nie możliwe ujawnić tą tezę w tekście Sonkino, inne źródła także nie dają podobnego tłumaczenia (patrz Grinza Interlinear Bible). Raszy się mylił i dalej popełnił niepotrzebny błąd co do tekstu Księgi Rodzaju 1:1-2.

Słowa dla oznaczenia wieczora (ereb, patrz arabskie "mieszać") i ranku (boker, patrz szukać lub analizować) oznaczali dzień i noc. Ereb, oznaczające zmieszenia światła pod czas zmierzchu, oraz boker, co znaczy czyste światło, byli czasem, kiedy można było odróżnić ich dokładne charakterystyki (tam że).

Słowo dzień tutaj oznacza się słowem eawm, pochodzącym od niewykorzystywanego korzenia być gorącym; oznaczało to dzień i cieple godziny. Słowem tym, za świadectwem Stronga, był oznaczany czas od świtu do zachodu, lub od jednego zachodu do następnego, lub okres czasu, określany podobnymi terminami, co byli wykorzystywane w języku w zależności od okresu historycznego. Przypuszczać, że byli one używane tylko dla określenia godzin dziennych jest absurdalnie.

Określenia, co byli używane dla oznaczenia godzin dnia następne: yowmam, co znaczy codziennie lub w dzień (Powt. Prawa 28:66); lub shahar, co znaczy światło poranne, kiedy wstaje słońce (Jegosz. 6:15).

Słowa mochorath lub morrow (patrz 1Sam. 30:17; Jonasza 4:7, byli używane dla oznaczenia następnego dnia lub jutro.

Słowa boger lub boker (patrz Sędzi 6:2; 19:26; 2 Sam. 13:4) dosłownie znaczyli od rana do wieczora i oznaczali od dnia do dnia, co było powodem nieprawidłowego ich wykorzystania.

Więc widzimy, że przynajmniej od czasów Mojżesza w kontekście tworzenie słowo "dzień" było używane w stosunku wieczora i ranka jak jednego dnia lub dwudziestogodzinnego okresu. Innej racjonalnej drogi dla analizy tego argumentu nie istnieje.

Słowo oznaczające tydzień w języku hebrajskim pochodzi od słów shabuwa lub shabua. Słowa te z kolei pochodzą od shaba, znaczącego być pełnym. To pierwotny korzeń, używany w znaczeniu sheba lub shibah. Słowo to jest pierwotnym liczebnikiem głównym z siedmiu liczb świętych. Dlatego nazwa shaba oznacza sam sobie siódmy, co znaczy przyrzekać.

Dlatego nazwa dniej tygodnia pochodzi od świętej numeracji dniej, składających siedem. Szabat takim czynem jest związany z lingwistycznymi korzeniami siedmiu i napełnienia. Nazwy tygodnia są podane w tekstach Rodzaju 29: 27-28 i Daniela 9:27. Dosłownie to znaczy składający się z siedmiu części. Więc jest to tydzień (siedem dniej) lub okres siedmiu lat.

W nowym Testamencie nazwa tygodnia podaje się za pomocą greckiego słowa żydowskiego pochodzenia , a właśnie - Szabatonu. Pod tym rozumiemy siódmą noc lub okres między dwoma Szabatami.

Okres pięćdziesięciu dni, który zaczyna się po cotygodniowej sobocie na święto Przaśnego chleba, ma siedem idealnych lub pełnych Sobót. W starym Testamencie (Wyjścia 34:22; Powtórnego Prawa 16:10, 16; 2 Kron. 8:13) dzień ten otrzymał nazwę Święta Tygodni. To same słowo używa się w innym wariancie Biblii - shabua. Nazwa pięćdziesiątnica pochodzi od "sczytać do pięćdziesięciu". Soboty idealne byli nazywane tamiym, co znaczyło pełny. Wykorzystywane jako rzeczownik, słowo oznaczało pełną lub zakończoną prawdę, a nie obłudę. Dlatego pięćdziesiąt dniej Pięćdziesiątnicy zawierali siedem pełnych i zakończonych lub nie obłudnych tygodni. Zaczynała się ona dniem po cotygodniowym Szabacie i się kończyła dniem po cotygodniowym Szabacie, a właśnie - niedzielą. Dlatego pięćdziesiątnica nie mogła popadać na 6 Siwana, ponieważ to jest sprzeczne z układem obliczenia i zaprzecza siedem zakończonych i nieobłudnych tygodni lub Szabatów.

Słowo dla oznaczenia Szabatu różni się od słowa, używanego dla świątecznego dnia Szabatu, które było shabbathown. Było używane w stosunku do wszystkich Dni świętych w znaczeniu Świętego Dnia. Za wyjątkiem Dnia Oczyszczenia, który nazywał się Shabbath Shabathown. Takim czynem, znaczenie jest dublowane lub robi akcent na zasadzie samego świętego dnia.

W tym tekście Ks. Kapłańskiej terminem, dotyczącym Pięćdziesiątnicy jest Szabat a nie szabatown, dlatego można z pewnością powiedzieć, że tutaj idzie mowa o cotygodniowym Szabacie, a nie o światach, to znaczy Hillel lub współczesny kalendarz żydowski myli się co do 6 Siwanu, który w te czasy przypadał na następny po Sobocie dzień. W systemie Świątyni i według tradycji samarytan Pięćdziesiątnica zawsze przypadała na pierwszy dzień tygodnia lub na niedzielę.

(Hagigah 2:4)

Pięćdziesiątnica, co zbiega się z piątkiem - mówi dom Shammai: "Dzieńrozlewu krwi (ogiara, przynoszona zgodnie z zasadami zjawienia się przed Panem) przychodzi się na dzień po Sobocie. I dom Hillelamówi: Dzień rozlewu krwi (pełnej ofiary) nie idzie po Sobocie". Ale oni się zgadzają z tym, że jeżeli oni zbiegają się z Szabatem, dniem wylewu krwi (pełnej ofiary) jest dzień po Sobocie. I arcykapłan nie zakłada świątecznego ubrania. I jest im pozwolono smucić się lub pościć się, co nie potwierdza zdania o tym, że dzień Pięćdziesiątnicy (powinien zawsze następować) po Szabacie (w niedzielę).

Fakty dla wsparcia 6 Sivana próbują odnaleźć w Septuagint (LXX). Jednak taka wersja , chociaż i jest tekstem standardowym kościoła wczesnego, została odrzucona przez Judaizm rabinacki za czasów Jamnii, po zniszczeniu Kościoła i ogólnego rozpowszechnienia. W te czasy w celu wsparcia Judaizmu rabinackiego tekst Starego Testamentu został znacznie zmieniony i przewrócił się w tekst Masoretyczny. Pytanie miejsca Pięćdziesiątnicy w LXX jest opisywane w pracy Pięćdziesiątnica: Porównanie Księgi Kapłańskiej 23:15-22 z LXX(173).

Argumenty co do 6 Siwana w każdym przypadku, nawet na podstawie tego tekstu są błędne.

W ciągu okresu Kościoła Pięćdziesiątnica była obchodzona w niedzielę tak kapłanami Kościoła, jak i samarytanami. F. F. Bruce mówi: (The Illustrated Bible Dictionery, J. D. Douglas & N. Hillyer, editors, IVP,1980; art, calendar, Vol. 1, p. 225).

Ogólnie kalendarz żydowski za czasów Nowego Testamentu (przynajmniej do 70 roku) kierował się odczytem sadusejskim, jeżeli właśnie ten odczyt regulował mszę w Kościele. Więc dzień Pięćdziesiątnicy był obliczany jako pięćdziesiąty dzień po zborze pierwszego snopa urodzaju jaczmienia, innymi słowami, pięćdziesiątego dnia (łącznie z ) od pierwszej niedzieli po Pasce (patrz Kapłańska 23:15); dlatego zawsze wypadał na niedzielę, jak i w kalendarzu chrześcijańskim. Obliczenia faryzeuszy, które stało się ogólnie przyjętym po 70 roku, traktowało "Szabat" księgi Kapłańskiej 26:15 jako święto Przaśników i nie co tygodniowy szabat, w tym przypadku Pięćdziesiątnicy cały czas wypadała na ten sam dzień miesiąca (6 siwana).

Samarytanie i Kościół nie zdradzili swojej praktyki, wyrobionej jeszcze w pierwszym stuleciu co do Pięćdziesiątnicy. Tylko Judaizm zdradził swoim tradycjom dlatego żeby dać możliwość wprowadzić nowe tradycji. Kościół trynitaryjny okazał wpływ na tydzień, na który wypada Pięćdziesiątnica swoimi manipulacjami co do daty Paschi, ale w okresie Kościoła i od czasów niewoli asyryjskiej i przed tym od czasów Mojżesza Pięćdziesiątnica cały czas wypadała na niedzielę. Praktyka samarytan przyszła od czasów rozgrabienia Pierwszego Kościoła i niewoli Judei w 587 przed naszą erą, i dlatego okazała większy wpływ na tradycji okresu wczesnego Pierwszego Kościoła. W Judei i systemie faryzeuszy tradycji te byli wprowadzane stopniowo, zaczynając od niewoli babilońskiej i później. Nie okazali wpływu na praktykę Kościoła aż do okresu jego upadku i zniszczenia.

Zasada tygodnia siedmiodniowego określa się w Wyjściu 20:8-11:

Więc tydzień jest obowiązkowy, jego centrum jest Szabat lub siódmy dzień tygodnia, którym była i jest sobota. Nazwa angielska poszła od saksońskiego Seator (lub Crodo, patrz Brady), co zwykle się asocjuje z rzymskim bóstwem Saturnem (Brady, str. 122-123). Dzień ten w językach wielu narodów jest nazywany Szabat, lub słowem od niego pochodzącym. Samuele Bacchiocchi opisuje jego historię (From Sabbath to Sunday, Pontifical Gregorian University Press, Rome, 1977).

Słowo "miesiąc" poszło od słowa, oznaczającego księżyc, i dawny korzeń jego dotarł do języku angielskiego. W języku hebrajskim to będzie chadash lub chodesh, co oznacza Nowy Księżyc, więc nazwa ta była wykorzystywana dla miesiąca. Nowy księżyc mówił o początku miesiąca. Księga new Brown-Driver-Briggs-Gesenius Hebrew-English Lexicon mówi o tym słowie (str. 294), że oznaczało ono Nowy Księżyc lub Miesiąc…1. Nowy księżyc jak dzień, czas nowego księżyca jako święto religijne. 2. Miesiąc jako początek Nowego Księżyca. Niema wątpliwości w tym, że historyczny mięsiąc zaczynał się z Nowego Księżyca. Za czasów Kościoła księżyc również był świętem i arcykapłan w ten dzień wchodził do Kościoła także, jak i w Szabat.

Słowo to ma stosunek do słowa chadar, co znaczy okrążać lub ograniczać, ukrywać lub zasłaniać. Inne znaczenia (str. 294): ukrywać zazasłoną, chować, zapierać. 4. Chować się, a także iść w ślady, zostawać lub znajdować się za, włożyć miecz do pochwy.

Inne słowo dla miesiąca było yerach (1 Król. 6:37-38; 8:2; 2 Król. 15:13; Zach. 11:8). Pochodziło ono od niewykorzystywanego korzenia nie dokładnego znaczenia miesiąca księżyca. Innym słowem jest chaldejskie yerach (Ezdrasza 6:15), które odpowiada znaczeniu pierwszego.

Słowami dla księżyca w znaczeniu słońca i księżyca są 3394 i yerach. Może nim być i 3842 (Iz. 14:23; 30:26). Słowo dla Nowi (3220) tłumaczy się na angielski jako miesiąc. Wychodząc z wyjątków, staje się jasne, że mowa idzie o konkretnym dniu (1 Sam. 20:5, 18, 24; 2 Król. 4:23; Ps. 81:3; Wyj. 66:23; Jez. 46:1,6; Amosa 8:5). Takim czynem miesiące - to pierwszy, drugi, trzeci i t.d. Nowi.

Dlatego Nowi można uważać centralnym lub określającym punktem miesiąca. Ona formuje podstawę odczytu miesięcy. Dotyczy to i wszystkich Dni Świętych, nie ostatnie miejsce wśród których zajmują i same Nowi (patrz pracę Nowi (125); Nowi Izraela (132), a także Urodzaje Boga, Ofiary Nowi i 144 000 (120)). Komentarzy, co do miesięcy, podane w pracy Nowi Izraela (132), niżej znów analizowane w celu pokazać kolejność i znaczenie ich wykorzystania.

Saksońskie słowo poszło od aramejskich słów al i manach, co znaczy liczyć. Westigan, i w swoim zdaniu on pozostał samotny, mówi że poszło ono od al mon at lub al mon chid, lub zwracać uwagę księżyca. Niema wątpliwości w tym, że koncepcja o dniach, co zaczynają się i kończą zachodem lub zmierzchem, odpowiada podanemu wyżej tłumaczeniu (patrz Brady, str. 42-43). Pierwotne kalendarze byli kalendarzami cyklów księżyca, wycięte na dwóch drewnianych odcinkach i bazujących się na 30 i 29 dniach, co odpowiadało długości księżyca zgodnie z pełnią i zaćmieniami. Zmianę kolejności dni znajdujemy także u arabów. Kopie prawdziwego kalendarza saksońskiego znajdujemy u Brady, tom 1, str. 42-43. Najdawniejszy znajduje się w kolledżu św. Jana w Kembridze.

Księżyc jest symboliczny, ponieważ składa się z faz. Nów jest początkiem każdego cyklu. Rok składa się z dwunastu miesięcy ( nie licząc miesięcy dodawanych )(1 Król. 4:7; 1 Kron. 27:1-15). Zwykle się składają z 30 dni, co odpowiada proroctwom (Rodzaju 7:11; 8:3-4; Liczb 20:29; Liczb 20:29; Powt. Prawa 21:13; 34:8; Efez. 4:11; Dan. 6:7-13).

Przestrzeganie równi jesiennej, innymi słowami "końca roku" (patrz Wyjścia 23:16), i równi wiosennej, nazywanej "powrotem roku" (1 Król. 20:26; 2 Kron. 36:10), byli ważne dla kontroli kalendarza i znaczy - świąt. Więc rok się zaczynał bliźną do równi wiosennej Nowiu, kiedy słońce znajdowało się w Terezach (patrz Ant. (Antiguities of the Jews) III.x.5), i Pascha na czternasty dzień Nisana zbiegała się z pierwszą pełnią (Wyjścia 12:2-6).

Metoda ustalenia pierwszego miesiąca roku (nazywanego Nisanem lub Abibem) ogranicza Pasczę okresem z 14 do 15 Nisana, gdy ona powinna nadchodzić po równi wiosennej. Dlatego dzień przygotowania do czternastego powinien wypadać na równię, ale piętnastego na dzień po równi. Były to dwie zasady główne aż do zmiany Hillela. W swoim dopełnieniu do Kalendarza Shurer zaznacza zasadę dotyczącą Paschy.

Nisan (marzec - kwiecień) (lub Abib; Canaanit)

Iyyar (kwiecień - maj) (lub Ziv; Canaanite)

Sivan (maj - czerwiec)

Tammuz (czerwiec - lipiec)

Tishri (wrzesień - październik) ( lub Ethanim; Canaanite)

Marcheshvan (Oktober - November)(lub Bul; Canaanite)

Tebeth (grudzień - styczeń)

Adar (luty - marzec)

Nisanu: miesiąc żniw

Ayaru: miesiąc procesji

Simanu: czas dla produkowania cegły

Du - uzu: miesiąc Tamuz bożej urodzajności

Abu: miesiąc lamp

Elulu lub Ululu: miesiąc oczyszczenia

Teshritu: miesiąc poczynań

Arah - samna: ósmy miesiąc

Kislimu: nie określone znaczenie

Tebitu: miesiąc kąpania (w wodzie)

Shabatu: miesiąc deszczów

Adaru: miesiąc mlocki

Pascha powinna zbiegać się z pierwszym urodzajem (które następuje po równi) i dlatego początek miesiąca zależy od położenia księżyca w okresie początku zbiorów urodzaju jęczmienia.

"Abib" znaczy zielone kłosy, które byli obcinane i smażone jeszcze przed tym, jak można było zbierać cały urodzaj. Pierwszy urodzaj zielonych kłosów był ścinany i zbierany e snopy, i znaczył początek Snopa Falowego, a także zaczynał odczyt do Paschy. Za czasów Jezusa Navina zaczęli jeść płody tej ziemi, przaśniki i suszone ziarno rano po Pasce, to znaczy rankiem piętnastego Pierwszego miesiąca, i manna się skończyła (Nav. 5:11). Zielone kłosy nie są wspomniane, ponieważ oni smażyli nowe kłosy Abiba po Falowym Snopie, który następował później. Dlatego się wspomina używanie tylko starego ziarna. Snop falowy symbolizuje Mesjasza, który był pierworodnym z martwych.

Najważniejszym jest tutaj symbolizm duchowy. Święta zależą od Nowi, a nie odwrotnie. Zgodnie z M. Nedem VIII 5 (patrz M. Ned Interpreters Dictionery of the Bible, Vol. 1, p. 487), miesiąc przestępny nazywał się WeAdar. Obliczenia rabinackie twierdzą, że siedem z dziewiętnastu lat mieli miesiąc przestępny, który nazywamy Adar II.

Zgodnie z naszymi pojęciami miesięcy są określane Nowiami, i Plan Zbawienia jest obecny w każdej Nowi w odczytach świąt i ich położeniu w cyklu realnych urodzajów materialnych. Rok bazuje się na symbolicznym lub proroczym roku 360 dniej, dwanaście miesięcy, po 30 dni w każdym (patrz pracę Urodzaje Boga, Ofiary Nowi i 144000 (120), gdzie idzie mowa o miejscu świąt i 144000). Wszystko wyżej wymienione składa czas. Okres ten, zgodnie z proroctwem może również być rozpowszechniany na okres od dnia do 360 lat. Wtedy siedem razy - to 2 520 lat, a połowa tego okresu (1260 lat), jak świadczy księga proroka Daniela 12:7, - to czas, czasy i połowa czasu.

Jak już się mówiło w pracy Mojżesz i Bogi Egiptu (105), Bóg mówi o systemie egipskim i jego Bogach w Wyjściu. Bóg się obcował z systemem babilońskim poprzez prawidłowe ustalenie kalendarza i Kościoła. Trzeba zaznaczyć, że system babiloński zaczynał rok miesiącem początków, Teshritu lub Tishry. Zaczynając z tego miesiąca, Mesjasz ustalił Nowy Początek, który jest symbolizowany Świętem Trąb, Dniem Oczyszczenia i Świętem Namiotów.

Tishry jest określany Nówią, którą jest święto Trąb. W pracy Nowi Izraela (132) jest powiedziane, że miesiąc początków był stworzony siódmym księżycem. Praca pokazuje jego związek z ustaleniem władzą Mesjasza siedmiu faz siedmiu Kościołów, znaczenie których jest objaśniane w pracach, poświęconych Nowiom. I wszędzie jest obecny symbolizm świąt.

Dlatego Pięćdziesiątnica jest początkiem łańcucha, co składa się z pięciu księżyców od sivana do tishri, chociaż od nisana do tishri jest ich siedem. Te pięć księżyców są kamieniami Dawida, wspomnianymi w księgach (patrz pracę Dawid i Goliaf (126)). Sardis i Laodikea nie są brane pod uwagę. Sivan zaczynał się od stworzenia kamieni Kościoła Boga. potem było przerodzenie (Du-Uzu: Tammuz), żagiewy (Aby: Ab) lub świece Kościoła i oczyszczenia (Elulu: Elul) wybrańców. Dlatego miesięcy, zaczynając od Simanu (siwanem) i kończąc Teszritu (Tishri), są uważane odpowiednikami nie chrześcijańskiemu symbolizmu, a babilońskiemu.

Rok składa się z dwunastu miesięcy, trzynasty miesiąc jest dodawany siedem razy co dziewiętnaście lat. Dziewiętnaście lat - to pełny cykl. Okres ten jest oznaczany księżycem i jego zmianą według pory roku. W cyklu jest dziewiętnaście lat i dziewiętnaście ofiar w roku. Istnieje sześć świąt, łącznie z oczyszczeniem, plus dwanaście nowi i ofiara snopa falowego (Adar II następuje siedem raz co dziewiętnaście lat). I oczywiście trąby są nowią i świętem.

Ofiara snopa falowego, związana z świętem nowi ma duże znaczenie, które się objaśnia w pracy Urodzaje Boga, Ofiary Nowi i 144000 (120). Miesięcy przestępne mają stosunek do rządzenia Izraela Bogiem, a także do systemu bożego, i jest to podkreślane w pracy Nowi Izraela (132). Wszystkie czyny Boga co do stworzenia są symbolami, które oddziaływają nie tylko na ruchu niebios, ale i na organizacji i odpowiedzialności Izraela. Izrael - to naród i Kościół, na ich stosunku jest zbudowany testament (patrz pracę Boży Testament (152)).

Współzależność jest bazowana na funkcji miesiąca przestępnego, który idzie po dwunastu zwykłymi miesiącami. Izrael przedstawia ten system poprzez plemiona. Izrael składa się z dwunastu plemion. Zaczynając z północy, nimi są: Dan, Asher Napthali, Judah, Issachar, Zebulun; Reuben Simeon, Gad, Ephraim, Manasseh, Benjamin (patrz Liczb 10:11). Plemię Lewiego było koncentrowane wokół namiotu. Było dwanaście plemion, ale Józefowi należy prawo pierworodztwa i to dzieli na dwie części wspomniane dwanaście plemion razem z plemieniem Lewi, który się odmówił od swojej części w duchowieństwie. To znaczy, że plan rozwoju materialnego Izraela został założony jeszcze w gwiazdy stworzenia. Adar II przedstawia duchowieństwo jako trzynasty miesiąc i plemię. Miesiąc ten w ciągu cyklu następuje siedem razy. Cykl ten przedstawia siedem duchów Boga zgodnie ze spełnieniem nimi obowiązków pod kierownictwem aniołów siedmiu Kościołów. Problem ten nie może być rozwiązany lub zrozumiany bez rozumienia Nowi.

Jasne, że nów była centralnym punktem odczytu kalendarza religijnego. Jednak wielu razy zasada ta była nieprawidłowo używana. Ostatnie czasy Judei byli pod czas rabina Hillela II w 358 roku, kiedy tradycja zrobiła soboty na tyle uciążliwymi, że trzeba było zmienić cały system odczytu, żeby przestrzegać tradycji faryzeuszy. Byli prowadzone obserwacji dla kontroli nad nowiami, więc tradycja powinna być przestrzegana. Dlatego, żeby kontrolować ludzi, które inaczej mogą wystąpić przeciw prawidłowej nowi, byli narzucone inne ograniczenia według określenia tych, kto może być pewnym świadkiem nowi. Kobiety byli wyłączone ze świadków, także byli określone inne kategorii ludzi, którzy mogli być niezależnymi obserwatorami (określenie tych kategorii patrz w Misznagie). Zobaczymy komentarze pozycji historycznej, które są podane w tekście pracy Nowi (125).

Ogólnie historyczna pozycja:

Święto nowi, znane wśród żydów jako Rosh Chodesz, następuje w pierwszy miesiąc z pojawieniem pierwszej fazy księżyca (Hayyim Schauss The Jewish Festivals: History and Observance, tr.samuel Jaffe, schocken Books, New York, 1938, p.275). to znaczy, że był związywany z pojawieniem Nowi.

Były czasy, kiedy Rosz Hodesz był głównym świętem, bardziej ważnym niż cotygodniowy Szabat…

Biblia równa Nów i święta (Liczb 10:10). Święto nowi było dniem świątecznym i obchodzonym na następny dzień po pojawieniu się Nowi (The Catholic Encyclopedia, Vol. 10, McGraw Hill, NY, 1967, p. 382).

"Za czasów wczesnego Rabinizmu w Jerozolimie dzień Nowi był ustalony Sanchedrinem, po przyjęciu dowodów świadków, którzy twierdzili, że widzieli nów. Czasem rabini specjalnie przenosili Rosh Hodesh dlatego, żeby poprzedzić nastąpienie Dnia Oczyszczenia w piątek lub w niedzielę. Stały kalendarz był utrwalony Hillelem II w 358roku, co ustaliło dokładną datę Rosh Hodesh, która się bazowała na obliczeniach astronomicznych i matematycznych" (The Encycl. Of Judaizm, Geoffery Widoger, Macmillan, NY, 1989, str. 502).

Wyżej wspomniany tekst służy dowodem przeniesienia jeszcze do kalendarza Hillelskiego. Zwróćcie uwagę, że mówimy nie o okresie Drugiego Kościoła, ale o rabinackich czasach, co byli po nim. jednak twierdzenia, co do przeniesienia na dzień następny, wspomniane "Nową katolicką encyklopedią" mówią o ignorancji prawidłowego podziału czasu. Było uważane, że Nów zaczyna się pól miesiącem, co pojawia się po sześciu godzinach po zaćmieniu. To znaczy, że jeżeli zaćmienie nowego księżyca nastąpiło po 1200 godzinach, to było to jawne przeniesienie. Zasada ta i była używana dla przeniesienia.

"Święto Nowi w dawne czasy było przynajmniej na poziomie Szabatu (J. Wellhausen, Prolegomena to the History of Izrael, 1885, str. 113)".

1 Sam. 20:18 I powiedział mu Jonagan: jutro nów, i o tobie zapytają, ponieważ nie będzie twoje miejsce zajęte.

Nowi byli przestrzegane razem z Sobotami i świętami przez Eliseja (2 Król. 4:23) i Ezekijej, jak było to napisane w prawie Boga (2 Kronik 31:3). Dotyczy to i Ezdrasza (Ezdrasz 3:5) i Nehemjasza (Nehemjasz 10:29-33). Tradycja ta, łącznie z tradycją co do Nowi, także była kontynuowana w Kolosji za czasów Chrystusa, apostołów i kalendarza (Kol. 2:16). Celem kalendarza Nowi, Sobót i świąt było zrobienie ich pamiętnymi dla Izraela przed Bogiem i dla oczyszczenia (Liczb 10:10, 33). Nakaz ten jest podawany w tej samej kolejności i w tych samych rozdziałach, co i porządek Walki Izraela. Kalendarz jest nieodłączną częścią Testamentu Boga i Jego celu w planie zbawienia.

(Kultura judejska i współczesny judaizm twierdzą, że): s początku Nów nie była określana obliczeniami astronomicznymi, ale była uroczyście ogłaszana po tym, jak świadkowie świadczyli o pojawieniu sierpa księżyca. Władze rabinackie twierdzili, że trzynastego dnia każdego miesiąca członkowie Sądu Wyższego zbierali się na dworze sądu w Jerozolimie, nazywanego Beit Yaazek, gdzie czekali świadectwa dwóch niezawodnych świadków, i po tym uświęcali Nów. Jeżeli półksiężyc 30 dnia jeszcze się nie zjawiał, Nów automatycznie była obchodzona 31. Ludzie dowiadywali się o początku miesiąca za pomocą ogni, którzy byli zapalane z tej okazji na górze oliwkowej, i który można było zobaczyć na całym terenie i nawet w diasporze.

(Dalej mówi się, że) później samarytanie zacięli zapalać ognie błędu, i Sąd Wyższy zaczął posyłać posłańców do oddalonych gmin. Żydzi, którzy żyli daleko od Jerozolimy zawsze obchodzili Nów 30 dnia. Dlatego kiedy mówimy, że Nów następuje 31, oni uważali, że i drugi dzień jest Nowią. W środku czwartego stulecia mędrcy ustalili stały kalendarz i praktyka publicznego ogłoszenia Nowi przestała istnieć. Jednak ślady tej tradycji zachowali się w synagodze, gdzie było praktykowane ogłoszenie Nowi w Sobotę, która to poprzedzała (Ency. Judaika, Vol. 12, p. 1039).

Proces ten jesz wyraźną manipulacją rabinów. Nie istnieje miesiąca, który by był dłużej, niż 30 dni, i oni o tym dobrze wiedzieli. Zauważcie także komentarze Johna Bowmena co do samarytan i przyjęcia nimi tej propagandy rabinackiej, o czym mówiliśmy wyżej. System pierwotny, który naśladowali także i sadusei i samarytanie, był bazowany na obliczeniach zgodnie z zaćmieniami. Zwróćcie uwagę, że w komentarzu mówi się, że samarytanie później zaczęli zapalać ognie błędu. Dlaczego później? Samarytanie nie zmieniali swoich tradycji. Zostawali takie same w ciągu 25 wieków niezależnego Judaizmu, który wyraźnie się zmienił po zniszczeniu Kościoła. Właśnie Judea zaczęła grę z kalendarzem, bazującym się na tradycjach rabinackich, które były zabronione lub nie przyjmowane w okresie kościoła. Manipulacja kalendarzem wynikła z powodu tego, że władzy nie potrafili wyrobić konkretnego schematu określenia przeniesienia dla ochrony tradycji. To się odbiło na ilości dniej w miesiącu i w roku, jak zobaczymy to później. W wyniku zjawił się dziwny system, który nie mógł się godzić z dawną praktyką.

W księdze Kapłańskiej 23 Nowi nie są wspomniane, ponieważ jest w niej podawany niepełny list dniej oddawania czci Izraela i kalendarz święty. Liczb 28 i 29 są jedynym pełnym listem dni oddawania czci. Ofiarowanie Falowego snopa jest włączone do Kapłańskiej 23, chociaż i nie jest Świętym Dniem, a tylko częścią święta Przaśników i pierwszym elementem urodzaju Boga. powinniśmy przestrzegać Ofiarowanie falowego snopa tak że, jak i świąt.

Więc widzimy, że zgodnie z dawnym hebrajskim obyczajem wtedy, gdy Nów nie mogła być przestrzegana w ten czas, kiedy w rzeczywistości nadchodziła, na przykład, kiedy trafiało na denne godziny, było obchodzony na następny dzień. Jest to po prostu szachrajstwo, ponieważ wtedy i Nów popada do tej kategorii. Podobna zasada przestrzegania Nowi była przedstawiana we wczesnym okresie po kościelnym. Hillel II w czwartym wiekuokreślił wystarczająco latwe zasady odczytu czasu nastąpienia Molada Tishri. Niedawno zostali jeszcze bardziej zniekształcone, jak to jest opisywane w pracy Nowi (125).

Z popularyzacją socjologii i nauk o rozwoju religii stało się modnym podtrzymywać wymaganie biblii co do Sobót i Nowi w świetle wierności żydów. Nowi byli uważane znikającymi przeżytkami kultury oddawania czci Bogowi Księżyca. Shaus pokazał w swojej prace The Jewisz Festivals (s. 274)właśnie tą pozycję. Również twierdzi, Pięcioksięże zostało napisane w dwu częściach, pierwsza do wyjścia babilońskiego, druga po ich powrocie. On mówi, że pierwsza część nie wspomina o święcie. Zasadę dla takiego twierdzenia znajduje w Księdze Wyjścia 23:14-19; 34:17-26; Powtórnego Prawa 16 i Kapłańskiej 23. Robi wniosek, że Księga Liczb, widocznie wchodzi do drugiej, określonej im części. Jednak nie podaje żadnych dowodów tego przypuszczenia. Jego argumenty są również używane obrońcami tej pozycji. Rzeczywistym dowodem istnienia takiego zdekompletowania jest to, że po powrocie z wygnania nie odbyło się pełnego odnowienia.

Takim czynem odchylenie jest wyraźnie pokazane, ale powody tego odchylenia od istniejących tradycji nie są zrozumiale. Jedno z objaśnień znajdujemy w The Hebrew Concept ofTime and the Effect on the Development of the Sabbath, by Diana R.engel, The American University, Washington, 1976.

"W dzień Nowi (dzień po pojawieniu się na niebie sierpa księżyca) handel był powstrzymywany. Ofiarowanie przewyższali sobotnie (Liczb 28:1-5; Jez. 46:4-7). Jednak religijne znaczenie Nowi zostało zmniejszone, w ten czas gdy znaczenie Szabatu się zwiększyło (s. 69-70).

Zwróćcie uwagę, że Engel twierdzi, że pierwszy półksiężyc był uważany znakiem, i że znamionował o dnie po swoim pojawieniu się. Daje to podstawę dla wykorzystania szeregu przeniesień Nowi. Jednak niema na to żadnych dowodów. Kontynuujemy cytat (125):

" Nie jasne, dlaczego i jak Nów straciła charakter święta. Zdarzyło to się po powrocie żydów w 6 wieku przed N. C. Nie był on więcej świętem, ale pół świętem, podobnie do Hod ha-Moed, kiedy rabini zabraniali wszystkie roboty oprócz niezbędnych, i kiedy kobiety odpoczywali od szycia i robienia na drutach. Powodem poniżenia znaczenia Nowi byli bardziej surowe warunki ekonomiczne, osobliwie z tych por, kiedy nie było żadnych religijnych lub historycznych powodów powstrzymać pracę w ten dzień. Z czas znikł i jego status pół święta i on stał się zwykłym dniem roboczym, jak wszystkie inne, odróżniając się tylko niektórymi kościelnymi szczegółami"(Uidoger, s. 502).

W rzeczywistości nie rozumieli tego! Nie rozumieli duchowego znaczenia Sobót i Nowi. Znaczenie Nowi było pomniejszane Judaizmem rabinackim, ponieważ groziło to samemu systemu przeniesień. Nie można było go całkowicie skasować, ponieważ biblia co do Nowi bardzo wyraźna, więc jedyną metodą było zmniejszenie jego znaczenia dla utwierdzenia błędnego kalendarza. Księga The Lion Handbook of the Bible (eds. D i P Alexander, Lion Publishing, 1984) mówi:

"Drugie słowo żydowskie dla oznaczenia księżyca, "hodesh", znaczy "nowość sierpa księżyca" (Enc. Britt., 15 th edition, Vol. 15, p. 465).

Jak widzieliśmy określenie słowa hodesh nie ma nic wspólnego z sierpem księżyca. Sierp księżyca jest innym systemem oddawania czci, związany z Grzechem i Baalem/Asztoretem i ofiarowaniem ludzi (patrz pracę Złote ciele (222) i Pochodzenie Bożego Narodzenia i Paschy (235)). Jego podstawa lingwistychna oznacza być ukrytym. Brytanika potwierdza (prawidłowe tylko cząstkowo) twierdzenie, które jest sprzeczne z hebrajską koncepcją o symbolizmie słów.

"… pierwszy sierp takim czynem jest przerodzeniem lub zamianą starego księżyca nowym (tam że, str. 573)".

"(żydowski) kalendarz takim czynem jest schematyczny i niezależny od prawdziwej nowi (Encyc. Britt., op. Cit., p. 466)", (jest cytowane z W. E. Cox The New Moons, Christian Churches of God, 1995).

Więc można zrobić wniosek, że kalendarz żydowski jest sprzeczny z koncepcją tekstów biblijnych i praw. Jasne, że kalendarze żydowski i hillelski, demonstrując swoją niezależność od Nowi, nie mogą prawidłowo odtwarzać prawa Boga, które nic nie mówią o zmianie Sobót lub ich odejściu od prawdziwej Nowi. Przypuszczenia współczesnych naukowców co do tego, że Nowi były obserwowane przy pojawieniu się sierpa księżyca, jest bazowane na nie tocznej tezie, która nie bierze pod uwagę tradycji samarytan i sadusejów i zaprzecza samym prawom przeniesienia. Później się pojawiło prawo zgodnie z którym półksiężyc rozwija się z Nowi w ciągu dnia jego zjawienia. Jako wynik tego zjawiła się reguła 1200 godzin. Półksiężyc był związywany z oddawaniem czci księżycowemu bogu Grzechu a nie z Biblią. Nasze słowo "grzech" idzie z dawnych czasów, z kontekstu hebrajskiej pozycji i pozycji Biblii. Nasz sposób obliczenia Nowi bazuje się na fazach i nigdy się nie zmieniał zgodnie z praktyką samarytan. Właśnie to powinno służyć wystarczającym dowodem. Współczesny Judaizm znajduje się w stanie nieskończonego grzechu, doprowadzony do tego dzięki swoim rabinom.

Określenie to może postawić Australię w bardzo niewygodny stan; nie zważając na to, takie stan rzeczy jest niezbędny dla wprowadzenia uzgodnionego światowego kalendarza. Wcześniej dohillelskie prawo przeniesienia, przywiązujące Nów do półksiężyca sześciogodzinnej dawności (to znaczy z wykorzystaniem zasad przeniesienia, jeżeli on się zjawia po 1200 godzinach), minimizuje ten problem. Jednak to nie jest w naszej władze i jest tylko decyzją kierownicą.

Wymagania biblijne co do Nowi są analizowane w pracy Nowi (125). Określimy je inaczej.

Liczb 10:10:

Niezbędne ofiary byli zamienione ofiarami duchowymi w Święty dzień Sobót, Nowi i Świąt. Ofiarowanie było dokonywane za pomocą specjalnego zbioru, co był zbierany władzą narodu. Podatek księdza jest analizowany w pracę Zbiór Dziesięciny (161).

Jezechiela 45:14-17

Podatek ten składał dziesięcinę dziesięciny masła i połowę dziesięciny mięsa. Była zbierana Książem jak ofiara na Soboty, Nowi, Dni Święte i godziny ofiarowania. Dlatego będzie nieprawidłowo twierdzić, że dziesięcina była zamieniana ofiarami, ponieważ byli przenoszone oddzielnie. Tekst ten także mówi o pierszopłodach Księgi Ezechiela 44:29-30: dla odnowienia Izraela w jego ziemiach byli dane nakazy. Dlatego Mesjasz ustalił system, który powinien był ustalić od czasu jego ukrzyżowania. Ale Biblia nie może być zmieniona. To duchowy spadek narodów, ale o tym będziemy mówić oddzielnie. Święto nowi było uważane świętą Sobotą lub Shabathounem . na jego cześć byli składane ofiary.

Liczb 28:11-15

1 Kronik 23: 31

Takie przestrzeganie nie jest budowane na oddawaniu czci księżycu, co jest kategorycznie zabronione.

Powtórnego Prawa 4:19

Powtórnego Prawa 17:3

S początku Ezekij odnowił Paschę, potem - święto Przaśników, a potem Nowi i Święta. Żadne z odnowień nie może być pełne do tego czasu, póki Nowi nie postawione na swoją prawidłową pozycję w systemie (patrz także Prove All Things, Church of God, In Truth, Vol. 2, Issue 1, p.6).

2 Kronik 31:3

Święta Paschy i Namiotów obliczali nie tylko za pomocą obcego kalendarza księżycowego, ale na podstawie pojawienia się nowego księżyca, a Pięćdziesiątnica zależała od Paschy… chociaż nie jest możliwym udowodnić to całkowicie za pomocą dokumentów, wydaje sią możliwym, że pierwotnie szabat także był częścią tego naturalnego czasowego cyklu, mając stosunek do faz księżyca i naśladując podział Święta Nowi, kończył się oddzielnym przestrzeganiem (The Interpreters Dictionery of the Bible, Vol. 3, article New Moon, str. 544).

Przypuszczenie co do Soboty i Nowi możliwie jest bazowane na systemie przestrzegania, co widzimy w pracy Works of the Law - or MMT (104). Strungel i Kimron przełożyli tekst z DDS (patrz Bib. Arch. Rewiew, nov.-dec. 1994). Wszystkie historyczne żydowskie rytuały ogłoszenia Nowi od przeszłego szabatu zawierali modlitwę eschatologicznego kierunku. Logicznym uzasadnieniem dla przestrzegania było stworzenie księżyca Panem jak znaku nienaruszalnego testamentu Izraela, czyj czas kultów był określony (Ps. 104:19; Ek. 43:6-8)(Int. Dict. Tam że, patrz także Ber. R. 13d). Kalendarz takim czynem jest nieodłączną częścią testamentu Izraela.

Izajasz 47:13

Ozeasza 2:11

Ozeasza 2:12

1 Samuela 20:6

Nów Nisana była ważną, Nów Tishri była Świętem trąb (patrz pracę Trąby (136)).

Jezechiela 45:18-20

Nów Siódmego Miesiąca także był ważny.

Nehemjasza 8:2

Nów Siódmego miesiąca zaczynała się odnowieniem poprzez czytanie prawa, które było prowadzone co siedem lat cyklu Jubileuszowego każdy dzień Namiotów (patrz także Czytanie Prawa z Ezdraszem i Nehemjaszem (250)).

Powtórzonego prawa 31:10-12

Nehemjasza 8:18

(18) I czytano z księgi Prawa Bożego dzień w dzień, od dnia pierwszego aż do dnia ostatniego. Przez siedem dni obchodzono święto, a dnia ósmego zgodnie z przepisem odbyło się zgromadzenie uroczyste.
Tutaj symbolizm siódmego roku lub roku szabatu przedstawia tysiącletni cykl, który zaczyna się z powrotu Mesjasza, który wypuścił prawo z Jerozolimy. Potem prawo rozpowszechniło się po całym świecie, podporządkowując narody. Czytanie go na święto trąb w odnowieniu Nehemjasza akcentowało uwagę na odnowieniu Mesjasza i trąb (patrz także pracę Czasowy wynik Wieka (272)). Rozdział jest cytowany według pracy w. E. Koksa Nowi (125).

Jednak mówić o systemie, zaproponowaną w jedenastym wieku rabinem Hillelem II (358r.) niemy żadnych podstaw. Podstawą dla obliczeń Molada Tishri służy seria przeniesień kalendarza żydowskiego. Przeniesienia te świadczą o tym, że przestrzeganie Sobót i Dni Świętych zależy od ich kolejności. Tak się odbywa, ponieważ faryzeuszowi i ich zwolennicy rabinie zrobili soboty Boga na tyle uciążliwe, że system Świętego Dnia stał się brzemieniem. Bardziej ważne, że same Nowi świadczyli przeciwko systemu. Nie zważając na wyraźne świadectwa niebios i prawa czasu tworzenia, teraz jest stwierdzone, że kalendarz hillelski jest prawidłowym i że Nowi nie mogą być przestrzegane, ponieważ czas miesięcy jest określany Moladem Tishri, który więcej nie zbiega się z Nową. Argumenty te są wykorzystywane wśród żydów i służących kościoła, kiedy oni przestrzegają święta, ale nie nowi.

Pełnomocnictwa co do określenia byli przekazane we władzę rabinów, którzy wykorzystywali prawa obliczenia, ustalone znacznie później czasów Chrystusa i apostołów. Z przyczyny ich doktryny kościół w ten sam czas był atakowany Szatanem dwa razy. Na soborze Elwirskim(300r.) atak był skierowany na Soboty. Na soborze nikiejskim (325r.) była skasowana doktryna o Bóstwie i narzucona Pascha katolicka. Rabini więcej nie rządzili z Jerozolimy (później z Jamnii). Za pomocą rabinów Babilona Hillel II stworzył kalendarz hillelski i system Molad Tishri.

W roku 366 na soborze Laodakijskim Soboty zostali przeklęte. W 381 roku na soborze Konstantynopolskim była ustalona trójca, na Halkiedonskim 451 roku ona została ostatecznie sformułowana. Więc możemy śledzić, jak był formowany kalendarz hillelski i co on przedstawia. Był on częścią stałej ataki systemu przeniewierczego na kościół i naród Boży. Z 358 roku Judea już nieprawidłowo przestrzegała Święte Dni Boga. ci kościoły, które naśladowali kalendarz hillelski, także się mylili w swoim przestrzeganiu.

Gdyby podobne przeniesienia w rzeczywistości się zdarzyli lub gdyby byli robione jakieś wyjątki, to prawo wspominało by o tym. Ale Biblia nigdy nie wspomina o czymś podobnym, i nie ma dowodów ich wykorzystania do 344 roku. Jest uważane, że w roku 344 nowy kalendarz był przedstawiony w niektórych regionach (Ency. Judaika, art. Hillel II (330-365 CE)). Nie zważając na ten fakt, że samarytanie (i sadusei, które już znikli w te czasy) wykorzystywali system zaćmień w ciągu wieków, żydzi później twierdzili, że nie istniało ustalonego systemu. Za czasów Misznaga (200r.) jak jest stwierdzone, nie było działającego systemu odczytu, ponieważ całe prawodawstwo Mishnaga było bazowane na założeniu, że Nów zaczyna się wtedy, gdy Nowy Księżyc staje się widoczny (Shurer, tam że, t. 1, str. 591). Nów była ustalana według świadectw niezawodnych świadków przed sądem w Jerozolimie i później w Jamnii (Shurer, tam że).

(2) System dopełnień jeszcze nie został fiksowany w drugim wieku n.e. jest prawdą, że Ulius Afrykanus mówi, że żydzi, podobnie do greków, dodawali każde osiem lat trzy miesięcy; (Julius Afrricanus in Euseb. Demonstr. Evang. Vii 2,54 = Syncellus, ed. Dindorf 1, p. 611- M. J. Routh Religiquiae Sacrae II, p. 302…) i nie ma powodów wątpić co do tego twierdzenia, nawet biorąc pod uwagę czas, kiedy oni żyli (pierwsza polowa trzeciego wieka n.e.), nawet jeżeli w stosunku do greków nie jest to pewne, większość z których po przejściu dłuższego czasu przyjęli cykl dziewiętnastu lat. Również jest prawdą, że za czasów Jezusa, kiedy istniała metoda empiryczna, zasada dodawania trzech lat w okresie ośmioletnim wynikła sama. Nie zważając na to, informacja o takim cyklu ośmioletnim w rozdziale astronomicznym Księgi Enoha i Księgi Jubileuszy wciąż jest niejasną; i ona nie była przyjęta jako stały system dopełniający (tam że).

W Księdze Enocha i w Księdze Jubileuszy (tam że, str. 592-593) Shurer demonstruje głupstwo budowy kalendarza według każdego z tych systemów.

Komentarz 12 na stronie 592 mówi:

W kontekście cytowanych ustępów (mArak. 2:2) możliwe granicy minimalne i maksymalne podają się ze względu na różne przypadki. Wyżej wspomniane wahanie w ciągu roku było dokładnie przestrzegane, i za czasów Mishnaga wciąż było uważane możliwym. Z reguły twierdzenie wydawało się na tyle wybitnym dla władz babilońskiego Talmudu, że były robione sproby dać temu nowe tłumaczenie, patrz bArak. 8b-9a; Zuckerman Materialen, pp. 64f. (tam że).

1. mMeg 1:4, "Jeżeli Megillah (zwój Esfiri)był czytany pierwszego Adara, i rok był przestępny, powinien był być czytany znów drugiego Adara".
2. Meduy 7:7, (R. Joshua and R. Papias) świadczyli, że rok mógł być ogłaszany przestępnym w każdy moment w ciągu Adara; wcześniej to można było zrobić tylko przed nastąpieniem Purima. Oni świadczyli, że rok mógł być umownie ogłaszany przestępnym. Jednego razu, kiedy Rabin Gamalel pojechał na wycieczkę dla otrzymania władzy od namiestnika Syrii, i długo go nie było, rok został ogłoszony przestępnym pod warunkiem uznania tego Rabinem Gamalilem. I kiedy on wrócił, to powiedział "Potwierdzam", i był to rok przestępny".

Zasada co do czytania Esfiri nie określa obserwacji, ale zasada czytania Esfiri jest ważna w miesięcy przestępne. I tą zasadę widzimy wyraźnie.

Drugi wspomniany cytat mówi o sprobie wprowadzenia zasady, zgodnie z którą poprzednie ogłoszenie roku przestępnego mogło mieć miejsce tylko przed Purimem, jednak zasada ta jest najwcześniejszą zasadą po babilońską. Dopełnienie było ogłaszane nie wcześniej niż za osiem miesięcy. Wydaje się, że system rabinacki nie miał metody, która by była przyjęta mieszkańcami w ich obliczeniu wydarzeń biblijnych. W każdym przypadku wszystko wyżej podane miało miejsce po zniszczeniu kościoła.

Święto Paschy obchodzili jako pełny księżyc Nisan (14 Nisana), który zawsze powinien następować po równi wiosennej (meta isemerian earinien)… anatolij w swoich rękopisach, przedstawiających osobliwą ważność dla historii kalendarza żydowskiego i zachowanych w Eusebius HE vii 32, 16-19, charakteryzuje ten wspólny pogląd wszystkich władz żydowskich…Filo i Jozef także piszą o tym. Jeżeli w końcu roku było zauważone, że Pascha następuje przed równią wiosenną, przed Nisanem było ogłaszano o przestępnym miesiącu (Shurer, tam że, str. 593).

Szurer tutaj w tekście wstawia (14 Nisana), bazując się na ważnym fragmencie Anatolia, który twierdzi, że 14 Nisana powinno następować po równi (ANF, t. VI, str. 147); pytanie to jest analizowane w pracy Dyskusje kwartodesimanskie (277). W wieku dwudziestym było uważano, że 14 Nisana może następować na równią, ale to może i nie być wystarczającym dowodem, jak zobaczymy dalej. Ciekawe świadectwo Anatolia spotykamy w miejscu, gdzie on mówi, że ofiara w końcu czternastego powinna być pod czas pełnego księżyca, więc on mówi o równi wiosennej, idące za ofiarowaniem w 3 godziny popołudni w końcu 14 Nisana i początku nocy piętnastego pierwszego miesiąca. Miało to wielkie znaczenie dla początku roku. Anatolij także dopuszcza się znacznego błędu w tym tekście co do początku i końca Przaśnego chleba, co jest zaprzeczone źródłami biblijnymi i tradycjami samarytańską i innymi (tam że i (277)). Jeżeli uważnie czytać tekst Anatolia, to można zrobić wniosek, że czas równi następował w 3 godziny popołudni 14 Nisana, podczas ofiarowania. Jeżeli ono nie następowało, rok stawał się przestępnym. Pozwalało to obliczać miesięcy i roki naprzód.

Jozef także mówi, że to wszystko się odbywało, gdy słońce było w znaku Wagi, co robi ten system bardziej dokładnym. Jest ważne, że Sherer zauważa, że grecy i Babilończycy (Egipcjanie z ich rokiem słonecznym do tego się nie odnoszą) w ciągu stuleci posiadali kalendarz fiksowany, bazowany na dokładnych obliczeniach. Babilończycy mieli taki kalendarz pod czas rządzenia Persów, samarytanie i sadusei określali kalendarz naprzód i zgodnie z zaćmieniem jest możliwym, żeby żydzi się nie bali tego systemu. Szurer się zwraca do uporu kulta w świecie innego znania, co jest wymownym położeniem, ale nie na tyle, jak on go przedstawiał.

Tylko kalendarz kultów religijnych, i opozycja kultu wszystkim reformom naukowym, robili taki stan rzeczy zrozumiałym. Ale w końcu rozumienie naukowe zrobiło swoją sprawę, jak to już było w Babilonie. Babilończycy, Mar Samuel z Nehardei i Rabin Abba bar Ahaba z Sury, obaj w trzecim stuleciu, byli znani jaj rabinie, co zrobili ważny wniosek w system kalendarza. Później Girrarch przedstawił polepszony system cyklu dziewiętnastego. Przedstawienie w Palestynie kalendarza, co się bazował na tym cyklu, był opisywany w pierwszej połowie czwartego wieku n.e. (Sherer, str. 594).

Dlaczego stawiali opór znaniu tego systemu, który ich otaczał i który był wśród nich, i który był wykorzystywany w okresie kościoła. Istnieje inna odpowiedź na ten problem, którą Sherer się boji przedstawić, chociaż jest oczywisty. System empiryczny dawał rabinom możliwość zmienić czas ogłoszenia Nowi, co dawało swobodę dla nasadzenia uciążliwych ograniczeń wiary co do Sobót, Nowi i świąt. cykl dziewiętnastoletni był znany w ciągu wieków i na wschodzie był uważany za bardzo dawni. (na przykład w swoich kartach ino wykorzystywali znania astronomiczne, które przewyższali europejskie, okresu Reformacji, i my mamy archeologiczne dowody przebywania tam powstańców Bar Kochby, co zwiedzili Amerykę (patrz C. Gordon, Before Columbus, London, 1971). Jednak było to tylko w te czasy, kiedy system odczytu, związany z poprzednimi obliczeniami stał się wystarczająco doskonały dla tego, żeby być przyjętym późniejszymi rabinami. W Palestynie dla dokonywania obliczeń nie było braku wiedz. Tam posiadali tą wiedzę i wykorzystywali w ciągu całego okresu Kościoła. Właśnie z powodu braku wiedzy ludzi byli zmuszeni zostawać na poziomie przestrzegania narzuconych uciążliwych tradycji. Do czwartego wieku naszej ery takiego problemu nie istniało. Wolny od tradycji, system obliczeń mógł istnieć jeszcze długi czas. Właśnie za te tradycji Chrystus osądził faryzeuszy.

Prawidłowy system odczytu, bazowany na Nowi, jest absolutnie przewidziany. Po pełnym zaćmieniu nowego księżyca idzie duża ilość miesięcy, co się składają z trzydziestu dni. Zasada ta powraca nas do dawnych obserwacji do tradycyjnych z ośmiu miesięcy po 30 dni (patrz wyżej). Pascha zawsze powinna nadchodzić po równi wiosennej. nów następuje przed równią w ciągu 14 dniej.

Także są absurdalne argumenty władz żydowskich i gromad religijnych, które im naśladują o tym, że: jeżeli ten kalendarz jest prawidłowy, to Pięćdziesiątnicę trzeba obchodzić 6 Siwana, czego większość nie przestrzega. Faktycznie oni wprost zaprzeczają kalendarz żydowski, co zupełnie nieprawidłowo. To zaprzeczenie jest przynajmniej nielogiczne. Żydzi są napełnieni duchem i władzą, inaczej oni się mylą. Jeżeli Bóg dał Swój kalendarz, to kościół powinien jego przestrzegać. jeżeli On tego nie zrobił, Kościół powinien na zasadzie Biblii ustalić prawidłowy kalendarz. Nowi są jego centrum. Dni święte są obliczane na podstawie określenia nastąpienia Nowi.

Argumenty przeciwko przestrzeganiu Nowi, bazowane na założeniu o ich wypieraniu obliczeniami Molada Tishri i systemem przeniesień, są fałszywe i absurdalne. Takie argumenty świadczą na korzyść uzasadnienia wyżej wymienionych fałszywych zasad, co jest nieprawdą i przeczy zasadom przestrzegania praw biblijnych, których się przytrzymywał Mesjasz i o których mówił, że będzie je przestrzegał, i pod czas swego rządzenia Jerozolimą zmusi to zrobić wszystkie narody (Is. 66:23). Wszystko będzie oddawać cześć Bogowi w Soboty i Nowi. Święta również odegrają swoją rolę (Zach. 14:16-19). Ten święty Kalendarz Boga będzie narzucony za pomocą kontroli urodzaje i dostawki artykułów spożywczych.

Chrystus wczoraj i dzisiaj i w wieki wieków Ten sam (Heb. 13:8). Jeżeli Mesjasz tylko będzie wymagać to od wszystkich narodów, to od wybrańców on wymaga to już teraz. Argumenty przeciwko Nowi Molada Tishri są bazowane na poprzednim warunku, że kalendarz Hillelski w niektórych częściach jest rzeczywisty, a przeniesienia nie są prawdziwe. Oczywiście, te argumenty potwierdzają to, że Hillelski lub współczesny kalendarz żydowski nie daje się pogodzić ze słowem Boga i prawidłowym przestrzeganiem Jego świętego kalendarza.

Hillel II mówi po określeniu nimi nowego kalendarza, że on zostaje do przyjścia Mesjasza. Było to powiedziano dlatego, że było wiadomo, że kalendarz nie ma podstawy biblijnej i że Mesjasz powinien go ustalić. Z księgi Izajasza 66:23 Hillel wiedział, że pod czas przyjścia Mesjasza Nowi znów będą ustalone, a także znał, że to, co robi nie jest prawdziwe dla tysiącletniego odnowienia. Ale Mesjasz nie pochwalił by tego systemu, ponieważ zamienia prawo tradycją. Chrystus już osądził Przepisywaczy i Faryzeuszy za ich tradycji trzy wieka temu. Chrystus powstrzymał ich władzę, gdy posłał siedemdziesiąt uczniów (Lk. 10:1,17).

Mateusza 15:2-6

Rabini wiedzieli, że kalendarz jest fałszywy i niektórzy się niepokoili z tego powodu (dlaczego tak późno nastąpiła Pascha w 1997 roku (239)). Wtrącanie do kalendarza miało miejsce dość często. Bóg poprzez Izajasza osądził poniżenie Jego Świąt w różnych formach. Osądzenie w Izajasze dotyczy aspektów duchowych i niesprawiedliwości w grze z kalendarzem. Jednak Eroboam widział, co myślał Bóg o przeniesionych świętach (patrz pracę Erobam i kalendarz Hillelski (191)).

Izajasz 1:13-14

Akcent tutaj stoi na wasze Nowi i Święta. Wyżej wspomniane było osądzane jak nie boskie. Było zniekształcone przez ludzi i ich tradycji. Zdarzyło się to z powodu ich stosunku i rytuałów, ale także zza przeniesienia Nowi i świąt. Błędna Nów powodowała fałszywe święta i naruszenia Prawa Bożego. Sama obserwacja nie jest wystarczającym powodem dla wątpliwości w Nowi i Świętach.

Cały system kalendarzowy buduje się na Jubileuszu. Jubileuszem jest cykl pięćdziesięciu lat, wcielony w budowie Swiętyni, Kościoła i strukturze Biblii. Niektórzy żydowskie i samarytańskie pisarzy czasów późniejszych (Bowmen Samaritan Documents, loc. Cit., ch. 2, Tolidach i Kapłańska 25:10,11) błędnie próbowali wprowadzić cykl49 lat od drugiego jubileuszu i dalej. Jubileusz wskazuje na życie człowieka i na pięćdziesiąt lat jego rozwoju. Prawa na których jest pobudowany, przedstawione w pracę Prawo i Czwarte Przykazanie (296). Składał się z siedmiu cykli, każdy z których z kolei zawierał siedem lat. Urodzaje byli dawane co sześć lat, więc rok Sobotni mógł być przestrzegany (Kapłańska 25:2-7). Prawo było czytane każdy Sobotni rok na święto namiotów (Powtórzonego Prawa 31:10-13). Struktura Prawa i Proroctw, które byli czytane w Sobotnie Święto (z 21/40 lub 1998 Sobotniego Czytając Prawo) jest objaśniane w Prawie i serii Przykazań. Urodzaj potrójny był dawany w 48 roku jubileuszu szóstego roku ostatniego cyklu, więc można było przestrzegać dwa roky Soboty i Jubileuszu (Kapłańska 25:21). Ten rok jubileuszowy jest odliczany od Oczyszczenia 49 roku do oczyszczenia 50 roku lub Jubileuszu, kiedy wszystkie ziemi byli wracane do posiadania właścicielom plemion. Wszystkie wartości ziemi były oceniane na tej podstawie (Kapłańska 25:15). Ten rok był przestrzegany i Jubileusz następował na Oczyszczenie pięćdziesiątego roku (Kapłańska 25:9-13), więc w Abibie Pierwszego roku następnego jubileuszu ziemi mogli być zorane i zasiane dla wiosennego urodzaju. Ten rok jest ósmym normalnym rokiem cyklu (Kapłańska 25:22).

Kalendarz Boga całkiem odpowiada Jego planu. Dobrze odpowiadają sobie na wzajem.