Pierwszym elementem Pierwszego Wielkiego Przykazania jest Pierwsze z Dziesięciu Przykazań. To Prawo jest stworzone drogą połączenia wielu norm, które kształtują Prawo Boże. .

E-mail: secretary@ccg.org

Ten artykuł można znaleźć w INTERNECIE pod adresem: http://www.logon.org oraz http://www.ccg.org

(19) I mówili do Mojżesza: Mów ty z nami, a my będziemy cię słuchać! Ale Bóg niech nie przemawia do nas, abyśmy nie pomarli!

(20) Mojżesz rzekł do ludu: Nie bójcie się! Bóg przybył po to, aby was doświadczyć i pobudzić do bojaźni przed sobą, żebyście nie grzeszyli.

Niepodzielne słowo

Słowo Boga jest niepodzielne i jest miernikiem i pełną prawdą (Kapłańska 19: 36, 37). Powinniśmy przestrzegać wszystkich jego pouczeń, gdyż On jest Panem, który poświęca nas dlatego, że wybrał nas, żebyśmy byli Jego narodem (Kapłańska 20: 8; 22:31-33; Powtórnego Prawa 7: 6-8; 8:1-18; 10: 14-17; 11:1-8; 13: 18; 26:16-19).

Pan nasz Bóg – to ogień pochłaniający i idzie On przed nami, żeby zbawić i obronić nas. Do Egiptu weszło 70 Izrailczyków, zaś teraz jest nas mnóstwo na ziemi (Powtórne Prawo 9:1-6; 10:21, 22).

(Wyjścia 20:1-3; Rodzaju 17:1, 9, 14; 18: 17-19; Do Rzym. 4:9-12; Do koł. 2: 11-13; Kapłańska 12:3; Wyjścia 12:48-49; Łukasz 1:59; 2:21,24; Do Fil. 3:5; Dp Gal. 2:3; Powt. Prawa 10:16; Jerem. 4:4; 6:10: Do Rzym. 2:28-29; Do Kol. 2:11; Kapłańska 12; Wyjścia 40:12; Kapłańska 15; 16:26, 28; 17:15; 22:4, 6; Liczb 19:8; Ezech. 36:25, 26; Jerem. 31:31-34; Wyjścia 12;13:1-10, 11-16; Liczb 9: 1-14; Powt Prawa 16:3,4; Wyjścia 23: 18; 1 do Kor 5:7,8; Rodzaju 15:1-21; Jan 15:13; Do Rzym. 6:23; Ps. 49:7, 8; Kapłańska 17: 11; Mark 10:45; Dzieje 20:28; Jana 10: 17-18; Łukasz 22:37; Iz. 53:12; 1 do Kor. 11:27-30; Rodzajów 9:5,6; Wyjścia 13:1,2; Powt. Prawa 15:19-20; Do Rzym. 11:16; Wyjścia 4:22, 23; Powt. Prawa 14:23; 15:19-22; 23: 8; Kapłańska 23:10, 17; Powt. Prawa 26:1-11; Do Rzym. 8:13; 11:16; 8:23; Apok. 14:4; Wyjścia 9:29; Powt.Prawa 10:14; Ps. 24:1; 1 do Kor. 10:26; Wyjścia 36: 3-7; Kapłańska 22:21); (patrz Pracę Przykazania Boże nr 152).

Słuchaj, Izraelu, Jehowa Elohim – to Jehowa Eszad (Powt.Prawa 6:4). Jehowa Elohim – to Jehowa jedyny, jako pierwszy, Główny Jehowa (patrz Słownok Zydowski Strongsa ECC 259) słuzy im za pośrednictwem czarodziejstwa.

Dla tego, żeby mieć związek z Testamentem, powinniśmy oddzielić się drogą oddawania czci podobnie do Abrahama (Rodzaju 12:1). Służenie Bogowi poprzez Syna jest określone w Biblii (Ps. 2:11, 12).

Nie wystawiaj na próbę Pana, Boga swego (Powt.Praw. 6:16; Mat. 4:7, 19). Bój się Boga, służ Jemu i pozostawaj wierny Jemu (Pow.Prawa 10:20). On karmi nas manną (Powt.Prwa 8:3) i Słowem z ust jego we wszystkich naszych tułaczkach (Mat. 4:4; Wyjścia 17: 1-7).

Siebie pogańskim systemem oddawania czci.

Wyjścia 22:28-30

(30) Będziecie dla Mnie ludźmi świętymi. Nie będziecie spożywać mięsa zwierzęcia rozszarpanego przez dzikie zwierzęta, ale je rzucicie psom.

Bóg postawił Anioła Jehowę przed nimi i powinni byli być posłusznimi Jemu.Jeżeli słuchali Go i oddawali cześć Jedynemu Prawdziwemu Bogowi i tylko Jemu, On bronił i błogosławił je i obiecał, że zabierze je i rozsiedli od Morza Czerwonego do Efratu oraz od Morza Sródziemnego do Pustyni. Oni także będą Elohimami, jak też Aniół, który panuje nad nimi (Zach. 12:8).

30; Izajasz 63:9; Zach. 1:10-13; 3: 1-2).

(W Nowym Testamencie: Dzieje 5:19; 2:7-11; 1 Do Kor. 10:9; Apok. 22:18-19).

Bóg przeciwko Mołochowi

(Powt.Prawa 18: 9-22; 13: 1-4; Kapłańska 18: 21; 19: 26, 31; Powt.Prawa 12:29-32; Zach. 1:4, 5: Jerem. 32:35; 49: 1, 3; 1 Do Sam. 8: 7-9, 11-18; 28:1-25; 15: 10-35; Iz. 47:10-14; Powt.Prawa 12: 23; Dzieje 15: 20; Rodzaju 9: 6; Kapłańska 17: 10-14; Powt.Prawa 12: 15, 16; 1Do Kor. 10: 16; Do Ef. 2:13; Do Heb. 9:14, 22; 10: 19, 20; 1 Piotr 1: 2, 29; 1 Jan 1:7; Apok. 7:14; 12:11; Kapłańska 19: 2; 11: 44; 20:26; 1 Królewska 4:7; 1 Piotr 1:15, 16; Wyjścia 20:8; Zach. 14:21; 2 Do Kor. 7:1; Powt.Prawa 13:1-18; 18:13-22; Iz. 8:18, 19).

Bóg ustalił system Dziesięciny w całości jako znak naszego powrotu do Niego i oddania Jemu (patrz Mał. 3:7-12) (patrz pracę Dziesięcina nr 161)

Dzieci Judasza nie weszły z powodu nieposłuszeństwa (Do Heb.4:6). Lecz nawet wtedy Bóg (Elohim) był sprawdzony i przyjęty przez patriarchów (Rodzaju 28:20-22).

System dziesięciny rozpowszechniał się zarówno na daninę, jak też na zdobycze wojenne (Liczb 31:25-54). System dziesięciny był ustalony w tym celu, żeby ludzie przestrzegali system oddawania czci (Powt. Prawa 14:22-29) oraz dla obrony biednych (Powt. Prawa 26:12-15). Plemiona powinny były przygotować miejsce obok obozu dla świętowania Uroczystości Dożynkowych i na tych świętach nie wolno było spożywać płody (Powt. Prawa 12:6, 7, 17, 18; porównaj Powt. .Prawa 16:2, 7). W całości mamy trzy Boże Uroczystości Dożynkowe (Powt. Prawa 15:3, 10-16). Jego system jest związany i bazuje się na systemie jubileuszy (Kapłańska 25:1-7; Wyjścia 23-11).

Wszystko to jest robione dla Boga zgodnie z gotowością woli i rozumu oraz zgodnie z możliwościami. Dla tego, żeby potwierdzić własne oddanie ludzie powinni oddać Bogowi część wszystkiego, co mają (2 Do Kor. 8:12) (porównaj Mał. 3:7-12).

Tu jest powiedzone, że między Bogiem i Jego narodem był pośrednik i Mojżesz uosabiał tego pośrednika duchowego w ciele. I dwanaście filarów dwunastu plemion reprezentowały dwanaście kolumn Chramu Bożego. Dwanaście sędzi byli zwiastunami tych dwunastu fila - apostołów Mesjasza.

Ten Testament wskazuje na Testament Krwi Mesjasza i w ten sposób drugi Testament powstał z pierwszego (porównaj pracę Przykazania Boże (152)).

(18) Mojżesz wszedł w środek obłoku i wstąpił na górę. I pozostał Mojżesz na górze przez czterdzieści dni i przez czterdzieści nocy.

Struktura dziesięciu zasłon odźwierciedla się w dziesięciu świecznikach Swiątyni Solomona. Taka kolejność wskazywała na Mesjasza, Siedem Kościołów i i dwa Objawienia. Dla każdego z tych z tych wydarzeń - jeden świecznik. Jedenasty jest dołączony do tych dziesięciu i oznacza powrót Mesjasza i stanowienie się Tysiącletniego Królestwa Bożego.

Znów tu są podane specyficzne instrukcje co się dotyczy zasłon i budowania Namiotów. Są dokładnie określone liczby, kolory i wymiary oraz ozdoba i sposób jej zamocowania, a także materiały. Powinny być wykorzystane nawet resztki zasłon. Każda odrębnie ofiarowana na budownictwo Kościoła rzecz była wykorzystana i wszystkie materiały były użyte. To świadczy o budownictwie budowli duchowej. Nic nie było wyrzucane, gubione lub nie wykorzystane.

Wyjścia 30: 1-38 (czytać w całości)

Złoty Cielec był głównym symbolem starodawnego systemu religijnego stanowiącego oddawanie czci Bogowi Księżyca Senu w różnych jego interpretacjach. Do tego systemu należy również oddawanie czci dębowi i pogańskie systemy Bożego Narodzenia i Paschy (porównaj pracę Złoty Cielec [nr 222] i Pochodzenie Bożego Narodzenia i Paschy [nr 235]˙).

Mesjasz - to sława Pana. Nikt nigdy nie widział Boga, nie oglądał jego kształt, nie słyszał jego głosu (Jan 1: 18; 5:37; 1 Tym. 6:16; 1 Jan 5:20).

Oni powinni przestrzegać Swięto Namiotów. Cały pierwszy przychówek płci męskiej należy Bogowi, oprócz osłów, które są zamieniane na baranków, inaczej mu łamią kark. Wszystkie pierwsze synowie są wykupowani. Nikt nie może ukazać się przed Bogiem pustym. Trzeba przestrzegać Soboty, Swięta Tygodni i Swięta Plonów. Trzykrotnie na rok wszyscy mężczyźni powinni się ukazywać przed Panem Bogiem Izraela. Następnie Bóg wypędzi inne narody i poszerzy nasze granice i obroni naszą ziemię. Właśnie na tym bazuje się umowa między Bogiem i jego narodem. Mojżesz się pościł 40 dob po tym, jak napisał dziesięć przykazań i Testament.

Swięto Namiotów przypada na pierwszy dzień pierwszego misiąca. Data ta się odnosi do poświęcenia wybrańców zgodnie z Kalendarzem Swiętym, zaczynając od poświęcenia Swiątyni w pierwszym miesiącu. Dlatego gdy Zydzi uważają początkiem roku siódmy, zaś niekiedy – ósmy, miesiąc, to w ten sposób oni naruszają kolejność i tok Swiąt ustalonych przez Boga. Praktyka świętowania Rosz Haszana jest późnym obyczajem rabinów, wypożyczonym z Babilonu i ustalonym w trzeciem wieku naszej ery. Swięta te nigdy nie były obchodzone w okresie istnienia Swiątyni przed jej zniszczeniem w roku 70 n.e. (porównaj pracę Poświęcenie Swiątyni [nr 241] oraz pracę R. Samuela Kocha Sabatariusze w Transylwanii, wyd. Cox tr. McElwain and Rook, CCG Publishing, 1998, porównaj Przedmowę str. V).

Ofiary i składanie w ofierze

W tej części mówi się o składaniu w ofierze jedzenia.

Kapłańska 5: 14-19 (czytać w całości)

Tu się opowiada o składaniu ofiary za grzechy dokonane z powodu niewiedzy o świętych Prawach Bożych. W tym przypadku ofiarą będzie baran bez wad. Również powinna być złożona w ofierze piąta część. Naruszenie Prawa z powodu niewiedzy o Prawie jest także naruszeniem, za które też trzeba zapłacić wykup. Niewiedza nie jest usprawiedliwieniem, zaś narody sprzeciwiające się temu są skazane.

Bóg określił kolejność składania ofiar i przywołuje do Siebie tego, kogo życzy, i nie dopuszcza do niedozwolonego korzystania z jego systemu i Prawa.

Spożywanie mięsa bez poświęcenia Bogowi nie jest grzechem, jeżeli jego spożywa nie ten człowiek, który go zabił (porównaj pracę Wegetarianizm w Biblii [nr 183].

Wszystkie części istoty powinne być czyste i święte dla Pana. Wybrańcy odpowiadają za przestrzeganie tego Prawa.

(21) Przyprowadzi mężczyzna przed wejście do Namiotu Spotkania swoją ofiarę zadośćuczynienia dla Pana, to jest barana na zadośćuczynienie.

(22) Kapłan dokona za niego przebłagania przed Panem, ofiarując barana na zadośćuczynienie za grzech, który on popełnił, i będzie mu odpuszczony grzech, który popełnił.

Powtórnego Prawa 18: 9-14

(12) Obrzydliwy jest bowiem dla Pana każdy, kto to czyni. Z powodu tych obrzydliwości wypędza ich Pan, Bóg twój, sprzed twego oblicza.

(14) Te narody bowiem, które ty wydziedziczysz, słuchały wróżbitów i wywołujących umarłych. Lecz tobie nie pozwala na to Pan, Bóg twój.

Nie powinniśmy składać im ofiary i przestrzegać ich barbarzyńskie obyczaje, takie jak składanie w ofierze dzieci oraz kanibalizm (patrz pracę Złoty Cielec[222]; Pochodzenie Bożego Narodzenia i Paschy [235] i Znaki Apokalipsy 14 [270]).

(24) Mojżesz powiedział to Aaronowi, jego synom i wszystkim Izraelitom.

W całości symbolizm Kuczek wskazywał na duchowy stosunek między Kościołem i Bogiem poprzez Ducha Swiętego (patrz pracę Dzień Bozy i Ostatnie Dni [nr 192] ). Judejczycy nie zauważali tego

Kapłańska 24: 1-9 (czytać w całości)

Bóg rozkazał słuchać Go i zabronił składać ofiary bałwanom (patrz prace Prawo i drugie Przykazanie [nr 255]). Słowa Prawdziwego Boga ustalają karę za naruszenie Testamentu. Nieprzestrzeganie Prawa Bożego i brak oddawania Jemu czci bądą karane dżumą, chorobami, wojną i niewolą.

Kapłańska 27:1-34 opisuję kolejność ślubowania i poświęcenia człowieka, zwierzęcia lub ziemi na służbę Bogowi oraz wykup za każdą taką ofiarę; wartość jest oceniana przez księdza. Prawo Jubileuszy jest tłumaczone względem poświęconej ziemi. Pierwszy przychówek zwierząt domowych i ptaków już należy Bogowi, dlatego nie może być jeszcze raz poświęcony Jemu. Do ceny jest dodawana piąta część ceny za wykup.

Lewita w Świątynie

Liczb 1: 47-54

(47) Lewici nie podlegali spisowi według swych rodów. (48) Pan bowiem rzekł do Mojżesza tymi słowami: (49) Nie będziesz spisywał pokolenia Lewiego według liczby głów i nie policzysz ich razem z resztą Izraelitów. (50) Powierzysz natomiast lewitom troskę o Przybytek Świadectwa, o wszystkie jego sprzęty i cokolwiek do niego należy; oni będą nosić zarówno Przybytek, jak i wszystkie jego sprzęty, będą mu służyć i dokoła niego rozbiją swoje namioty. (51) Gdy Przybytek będzie zmieniał swe miejsce, rozbiorą go lewici, a gdy się zatrzyma, znowu go zbudują; jeśli się zbliży do Przybytku ktoś niepowołany, będzie ukarany śmiercią. (52) Izraelici zaś rozbiją namioty według swoich zastępów: każdy na swoim [miejscu w] obozie i każdy pod swoją chorągwią. (53) Lewici natomiast rozłożą się obozem wokół Przybytku Świadectwa; wtedy kara nie spadnie na zgromadzenie Izraelitów. Lewici będą strzegli Przybytku Świadectwa. (54) Izraelici spełnili i wykonali wszystko, co Pan nakazał Mojżeszowi.

Liczb 2: 33

Liczb 3: 1-51 (czytać w całości)

Rozd. 3 Liczb opowiada o rodzie Aarona i Mojżesza. Jest podana liczba Lewitów, są opisane ich rodziny i obowiązki. Lewici należeli Bogowi. Były podane pierwszopłody Izraela i odzyskane sumy wykupów. Wykupem piewszopłodów byli wybrańcy, którzy byli wykupieni i przekazane kapłanom pod kierownictwem Mesjasza. Lewita mianował i ukształtował podstawę kapłaństwa plemion. Wybrańców wywoływali i mianowali z dnia urodzenia.

Synowie Kehatytów, Gerszanitów i Merarytów w wieku od 30 do 50 lat byli przeliczone i wyznaczeni do wykonywania prac w namiotach.

Kapłanie Melchizedeka nia mają rodu i początku dni lub skończenia lat. Kapłanie wybrańców pod dowództwem Mesjasza nie pochodzą od ojca i matki i nie mają początku czy końca swych lat (do Heb. 7: 1-10). Duchowieństwo kontynuuje się po śmierci w Zmartwychwstaniu, w ten czas jak Lewita umiera (gdy mał 50 lat według systemu Swiątyni) i przechodzi do drugiego Zmartwychwstania, w ten czas, gdy był wydzielony przez Ducha Swiętego wśród proroków przy pierwszym Zmartwychwstaniu.

Liczb 7: 1-89 (czytać w całości)

W rozd. 7 Liczb mówi się o ofiarach plemion Izraela, poświęconych w Namiotach w oddawaniu czci Jedynemu Prawdziwemu Bogowi. Wymieniono ogólną ilość ofiarowanego przez plemiona według ilości Wojska Niebios i zawartość tych ofiar również się odnosi do Wojska. Każda ofiara wskazuje na strukturę, jak też coroczne, comiesięczne i cotygodniowe ofiary wskazują na liczbę wybrańców w 144 000, raazem z wielkim sonmem, przedstawionym wieczorną ofiarą. W ten sposób lampki również mają znaczenie dla tej struktury.

Liczb 8: 1-4

(1) Mówił Pan do Mojżesza tymi słowami: (2) Tak mów do Aarona i to mu powiedz: Gdy ustawisz lampy, wtedy siedem lamp ma rzucać światło na przednią stronę świecznika. (3) Aaron uczynił tak; na przedniej stronie świecznika umieścił jego lampy według nakazu, jaki dał Pan Mojżeszowi. (4) Świecznik zaś był wykonany w następujący sposób: był kuty ze złota - od podstawy aż do kwiatów był kuty. Był on sporządzony zgodnie z wzorem, jaki Pan podał Mojżeszowi.

Tu jest opisane oczyszczenie i poświęcenie Lewitów. Służba Bogowi była złożoną pracą od 25 do 50 roku życia, zaś od wieku 50-letniego Lewici zajmowali się tylko nauczaniem. Nauka w Swiątyni odbywała się od 30-letniego wieku. Okres od 25 do 30 lat obejmował służbę i naukę dla tego, żeby się stać nauczycielem.

Ludzie narzekali z powodu braku jedzenia podczas Wyjścia. Dano im mannę. Miała być chlebem i wodą wybrańców w ciągu 40-letniego okresu jubileuszowego. Mojżesz modlił się Bogowi, mówiąc, że brzemię rządzenia Izraelem jest zbyt ciężkim dla niego. Wtedy wyznaczono mu do pomocy 70 starszych. Tych 70 starszych Izraela utworzyli Sanhedryn. Wybranie siedemdziesięciu wypełnionych duchem przechodzi również na Mesjasza. Siedemdziesiąt wybrańców, którzy się stali nowymi starszymi Izraela i których on posyłał po dwoje także, jak wcześniej byli zebrani dwanaście (Łukasz 10: 1, 17).

Dzieciom Izraela dano przepiórki, gdy narzekali na brak mięsa, lecz mięso przepiórek było o tyle odzywczym, że wielu z tych, co jedli łapchywie umarli. Tu jest obecna również duchowa treść. Polega na tym, że Bóg nakarmił Izrael i oni byli zdolni wyżyć, zaś ci, co nie byli do tego zdolni, umarli. Tu również się wskazuje na siłę Ducha Swiętego i rozumienie cudów Boga (patrz pracę Cuda Boga [nr 131].

Liczb 13: 1-33 (czytać w całości)

Do Ziemi Obecanej wysłano 12 mężczyzn, żeby popatrzeć na nią i opowiedzieć. To artykuł świadczy o niedostatecznej wierze w Boga.

Liczb 14: 1-45 (czytać w całości)

Niewiara w Boga odwróciła się przeciwko Izraelowi. Naród się bał i wyrażał niezadowolenie z Mojżesza i Aarona. Jozue i Kaleb, którzy jedyni mieli wiarę, nie mogli przekonać ludzi w tym, że mogą otrzymać swój spadek poprzez wiarę. Bóg się rozgniewał na nich i tylko dzięki modlitwom Mojżesza nie zostali zniszczone tego samego dnia. Naród był skazany tułać się przez czterdzieści lat w dzikiej pustyni z powodu braku wiary. Tylko Jozue i Kaleb mogli wejść do Ziemi Obiecanej.

Mojżesz był sprawdzony i on przeszedł przez tą próbę. Bóg zaś ustalił Swój system i Swoje duchoweństwo, i Swój naród, On się obcował z nimi tak, że możemy w ostanich czasach zrozumieć, co miało przyjść po tym. Judejczykom było dane 40 lat, żeby odpokutować po śmierci Mesjaszy, zaś oni nie odbyli pokutę i dlatego zostali zniszczeni i przekazane do niewoli (patrz pracę Apokalipsa Jana i Historia odnowienia Swiątyni [nr 131] )б

Ogólna struktura oddawania czci i ofiarowania powinna była być jednakową dla nie-Zydów i urodzonych w Izraelu.

Liczb 15: 1-41 (czytać w całości)

Powtórnego Prawa 22: 12

Tu się mówi o powstaniu Koracha. Wszyscy, którzy brali w nim udział, zginęli. Dżuma była zatrzymana, kiedy Aaron wstał między żywymi i martwymi. Ten czyn symbolizuje obronę wiernych przez duchowieństwo i wskazuje na rolę Kościoła i jego funkcje. W rzeczywistości powstanie synów Izraela zaczęło się od duchowieństwa i przywódców Izraela. Ta zdrada się powtarzała w plemionach Izraela i w kościołach po rozłamie oraz w ciągu dwudziestego wieku.

Liczb 17: 1-13

(1) Rzekł Pan do Mojżesza tymi słowami: (2) Powiedz Eleazarowi, synowi kapłana Aarona, niech zbierze kadzielnice z pogorzeliska, a ogień niech rozrzuci w pewnym oddaleniu. Ponieważ zostały poświęcone (3) kadzielnice tych mężów, którzy życiem przypłacili swoje występki, należy je przekuć na cienkie blachy - na pokrywę ołtarza. Skoro złożono je w ofierze dla Pana, są poświęcone. Teraz niech będą dla Izraela znakiem [ostrzeżenia]. (4) Pozbierał więc kapłan Eleazar miedziane kadzielnice, które przynieśli ci, co zostali spaleni, i ukuto z nich pokrywę na ołtarz. (5) [Jest to] przypomnienie dla Izraelitów, by nikt niepowołany, kto nie należy do potomstwa Aarona, nie ważył się zbliżać celem spalenia kadzidła przed Panem, aby nie stało się z nim to, co stało się z Korachem i jego zgrają, a co mu oznajmił Pan przez Mojżesza. (6) A nazajutrz szemrała cała społeczność Izraelitów przeciw Mojżeszowi i Aaronowi mówiąc: Wyście wytracili lud Pana. (7) Gdy się całe zgromadzenie zebrało przeciw Mojżeszowi i Aaronowi, oni skierowali się ku Namiotowi Spotkania. Wtedy obłok okrył Namiot, i ujrzeli chwałę Pana. (8) Mojżesz zaś i Aaron przyszli przed Namiot Spotkania. (9) Rzekł Pan do Mojżesza: (10) Oddalcie się od tej społeczności, bo chcę ich wytracić w jednej chwili. Oni zaś upadli na twarze. (11) I rzekł Mojżesz do Aarona: Weź kadzielnicę, włóż do niej ognia z ołtarza i rzuć kadzidła, a idź prędko do ludu, by dokonać nad nimi przebłagania, bo Pan rozgniewał się i już się zaczyna plaga. (12) Wziął więc Aaron kadzielnicę, jak mu przykazał Mojżesz, i pobiegł między lud, gdzie już się rozpoczęła plaga. Nałożył kadzidło i dokonał obrzędu przebłagania nad ludem. (13) Stanął następnie pomiędzy umarłymi i żywymi - a plaga ustała.

Liczb 20: 1-14 (czytać w całości)

Z tego tekstu widzimy, że wszystko, co przeszkadza narodowi Pana, jest karane.

Izrael zwyciężył Kananejczyków, lecz później znów utracił wiarę i znów szemrał przeciw Bogowi. Zesłał więc Pan na lud węże o jadzie palącym jako karę. Mojżesz pomodlił się Bogowi i zrobił tak zwanego węża miedzianego dla uzdrowienia. Jednak w rzeczywistości to był Serafin. Serafin – to istota nadprzyrodzona o sześciu skrzydłach i nadprzyrodzony aspekt tego czynu zoształ zgubiony przy tłumaczeniach.

W liczbach, rozd. 22, widzimy, jak Izraelici rozbili namioty na rywninach Moabu, po drugiej stronie Jordany, naprzeciw Jerycha. Moab strach ogarnął przed tym ludem, który był tak liczny. Starsi wśród Maobitów posłali do Balaama, syna Beora, żeby on przeklął Izraelitów. Proponowali jemu dary za to że osłabi Izrael, który chronią siedem Duchów Bożych, które znów widzimy jako Aniołów siedmiu Kościołów.

Liczb 24: 1-25

(1) Gdy Balaam spostrzegł, że dobre jest w oczach Pana błogosławienie Izraela, nie odszedł wcale, jak przedtem, aby szukać wróżb, lecz twarz obrócił ku pustyni. (2) Gdy więc podniósł oczyi zobaczył Izraela rozłożonego obozem według swoich pokoleń, ogarnął go Duch Boży (3) i zaczął głosić swoje pouczenie, mówiąc: Wyrocznia Balaama, syna Beora; wyrocznia męża, który wzrok ma przenikliwy; (4) wyrocznia tego, który słyszy słowa Boże, który ogląda widzenie Wszechmocnego, który pada, a oczy mu się otwierają. (5) Jakubie, jakże piękne są twoje namioty, mieszkania twoje, Izraelu! (6) Jak szerokie doliny potoków, jak ogrody nad brzegiem strumieni lub jak aloes, który Pan sadził, i jak cedry nad wodami. (7) Płynie woda z jego wiader, a zasiew jego ma wilgoć obfitą; król jego wiele mocniejszy niż Agag, królestwo jego w górę wyniesione. (8) A Bóg, który z Egiptu go wywiódł, jest dla niego jak rogi bawołu. On wyniszczy narody, co go uciskają, zmiażdży ich kości - zdruzgoce swoimi strzałami. (9) Położył się, jak lew się przyczaił lub niby lwica. Kto się odważy go zbudzić? Błogosławieni niech będą, którzy błogosławią ciebie, a przeklęci, którzy ciebie przeklinają. (10) Wtedy rozgniewał się Balak na Balaama, a klasnąwszy w dłonie rzekł do Balaama: Wezwałem cię tu, byś przeklinał nieprzyjaciół moich, a ty ich nawet trzykrotnie błogosławiłeś. (11) Uciekaj teraz czym prędzej do domu; obiecałem ci wprawdzie sowitą nagrodę, lecz oto Pan ciebie jej pozbawił. (12) Balaam odpowiedział Balakowi: Czyż nie powiedziałem wyraźnie posłańcom, których do mnie wysłałeś: (13) Choćby mi Balak dawał tyle srebra i złota, ile pałac jego pomieści, to przecież nie mogę przekroczyć rozkazu Pana i czynić samowolnie czy to źle, czy też dobrze. Co Pan mówi, to tylko oznajmię. (14) Dobrze więc, wrócę teraz do mojego ludu, lecz zbliż się jeszcze, bo chcę ci oznajmić, co lud ten kiedyś uczyni twojemu ludowi. (15) I wygłosił swoje pouczenie, mówiąc: Wyrocznia Balaama, syna Beora; wyrocznia męża, który wzrok ma przenikliwy; (16) wyrocznia tego, który słyszy słowa Boże, który ogląda widzenie Wszechmocnego, a w wiedzy Najwyższego ma udział, który pada, a oczy mu się otwierają. (17) Widzę go, lecz jeszcze nie teraz, dostrzegam go, ale nie z bliska: wschodzi Gwiazda z Jakuba , a z Izraela podnosi się berło. Ono to zmiażdży skronie Moabu, a także czaszki wszystkich synów Seta. (18) Stanie się Edom podbitą krainą, . A Izrael urośnie w potęgę. (19) Zapanuje Jakub nad nieprzyjacielemi zbiegów z Seiru wyniszczy. (20) Dostrzegł następnie Amalekitów i wygłosił swą przepowiednię, mówiąc: Amalek jest pierwszym pośród narodów, lecz przeznaczony jest na wieczną zagładę. (21) Ujrzał Kenitów i wygłosił swoje proroctwo, mówiąc: Mocne jest twoje mieszkanie i na skale zbudowane twe gniazdo; (22) lecz i ono jest przeznaczone na zgubę, wtedy gdy Aszszur cię weźmie w niewolę. (23) I głosił dalej swoje pouczenie, mówiąc: Biada! Któż się ostoi, kiedy Bóg to uczyni? (24) Przybędą bowiem okręty Kittim, pognębią Aszszur, pognębią też Eber, ale i oni przepadną na zawsze. (25) Wtedy podniósł się Balaam i odszedł do swojej ojczyzny, również i Balak odszedł swoją drogą.

Proroctwo dotyczy podbicia Izraela przez Asyrię oraz zniszczenia Eberu. Ruiny ostatnich dni i ostatnie wojny są również opisane tu (patrz pracę Doktryna Bałaama i Proroctwo Bałaama [nr 204]).

Liczb 25: 1-18

(1) Gdy przebywali w Szittim, zaczął lud uprawiać nierząd z Moabitkami. (2) One to nakłaniały lud do brania udziału w ofiarach składanych ich bożkom. Lud spożywał dary ofiarne i oddawał pokłon ich bogom. (3) Izrael przylgnął do Baal-Peora, i gniew Pana zapłonął przeciw niemu. (4) I rzekł Pan do Mojżesza: Zbierz wszystkich [winnych] przywódców ludu i powieś ich dla Pana wprost słońca, a wtedy odwróci się zapalczywość gniewu Pana od Izraela. (5) Rozkazał więc Mojżesz sędziom Izraela: Zabijajcie każdego z waszych ludzi, którzy się przyłączyli do Baal-Peora. (6) I oto przybył jeden z Izraelitów i przyprowadził Madianitkę do swoich braci przed oczami Mojżesza i całego zgromadzenia Izraelitów, którzy lamentowali u wejścia do Namiotu Spotkania. (7) Ujrzawszy to kapłan Pinchas, syn Eleazara, syna Aarona, chwycił w rękę włócznię, opuścił zgromadzenie, (8) poszedł za Izraelitą do komory namiotu i przebił ich obydwoje, mężczyznę Izraelitę i kobietę - przez jej łono. I ustała plaga wśród Izraelitów. (9) Zginęło ich wtedy dwadzieścia cztery tysiące. (10) Mówił znowu Pan do Mojżesza: (11) Pinchas, syn Eleazara, syna kapłana Aarona, odwrócił mój gniew od Izraelitów, gdyż zapłonął pośród nich zazdrością. Dlatego nie wytraciłem zupełnie Izraelitów w mojej zazdrości. (12) Oznajmij więc: Oto Ja zawieram z nim przymierze pokoju. (13) Będzie to dla niego i dla jego potomstwa po nim przymierze, które mu zapewni kapłaństwo na wieki, ponieważ okazał się zazdrosnym o swego Boga i dokonał przebłagania w imieniu Izraelitów. (14) Izraelita, który zginął z Madianitką, nazywał się Zimri, a był synem Salu, księcia jednego z rodów pokolenia Symeona. (15) Madianitka, którą zabito, nazywała się Kozbi i była córką Sura; ten był znowu głową jednego z pokoleń, czyli rodów madianickich. (16) Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: (17) Jak z wrogiem obchodź się z Madianitami i wyniszcz ich, (18) gdyż oni wrogo odnosili się do was, oszukując was przez swoje knowania, posługując się Peorem, posługując się córką księcia madianickiego, ich siostrą Kozbi, która została zabita w dzień plagi, jak spadła ze względu na Peor.

Jako ofiara coroczna barany były przysyłane i ofiarowane po dwoje, jako wybrane. Wielki Sonm jest wzmiankowany w Apokalipsie 7: 9 i dalej, jest porównywany z codziennymi ofiarami.

Liczb 28: 1-31

(1) Pan mówił tak do Mojżesza: (2) Oznajmij Izraelitom następujące rozporządzenie: Czuwajcie nad tym, by składać Mi w określonym czasie dary ofiarne, moje pokarmy jako ofiary spalane, na miłą woń dla Mnie. (3) Oznajmij im: Ofiary spalane, które winniście składać Panu, są następujące: dwa roczne jagnięta bez skazy codziennie na nieustanną ofiarę całopalną. (4) Jedno jagnię ma być złożone na całopalenie rano, a drugie wieczorem. (5) Do tego jako ofiara z pokarmów dziesiąta część efy najczystszej mąki zaprawionej oliwą według miary jednej czwartej hinu oliwy wyciśniętej z oliwek. (6) To jest ustawiczne całopalenie, które już na górze Synaj składano Panu jako miłą woń ofiary spalanej. (7) Do tego jako ofiara z płynów [wino], w ilości jednej czwartej hinu na każde jagnię. Sycera ma być wylana dla Pana w obrębie świątyni. (8) Drugie jagnię winieneś ofiarować o zmierzchu. Złóż w ofierze z tymi samymi ofiarami z pokarmów, podobnie jak rano, należącą do nich ofiarę z płynów jako miłą woń ofiary spalanej dla Pana. (9) W dzień szabatu winniście złożyć w ofierze dwa jagnięta roczne bez skazy z dwiema dziesiątymi efy najczystszej mąki zaprawionej oliwą, jako ofiarę z pokarmów, i należącą do tego ofiarę z płynów. (10) To jest ofiara całopalna sobotnia na każdy szabat, oprócz całopalenia ustawicznego i ofiary z płynów. (11) Każdego pierwszego dnia waszego miesiąca macie złożyć Panu na całopalenie: dwa młode cielce, barana i siedem jednorocznych jagniąt bez skazy. (12) Do każdego cielca dodacie trzy dziesiąte [efy] najczystszej mąki zaprawionej oliwą jako ofiarę z pokarmów i do barana - dwie dziesiąte [efy] najczystszej mąki zaprawionej oliwą na ofiarę z pokarmów; (13) dalej, do każdego jagnięcia jako ofiarę z pokarmów jedną dziesiątą [efy] najczystszej mąki zaprawionej oliwą; wszystko jako ofiarę całopalną, jako miłą woń dla Pana. (14) Przynależną ofiarą z płynów będzie pół hinu wina na cielca, jedna trzecia - na barana i jedna czwarta - na jagnię. To jest ofiara podczas nowiu księżyca, którą co miesiąc przez wszystkie miesiące roku macie składać. (15) Wreszcie, poza stałą ofiarą całopalną i należącą do niej ofiarą z płynów, winien być złożony Panu w ofierze kozioł jako ofiara przebłagalna. (16) W czternastym dniu pierwszego miesiąca jest Pascha Pana. (17) Piętnastego zaś dnia tegoż miesiąca jest święto, i odtąd przez siedem dni można jeść tylko przaśny chleb. (18) W dniu pierwszym będzie zwołanie święte, i nie wolno wykonywać żadnej pracy. (19) Jako ofiarę spalaną, jako całopalenie dla Pana, winniście wtedy złożyć dwa młode cielce, barana i siedem jednorocznych jagniąt, a wszystkie one mają być bez skazy. (20) Należąca do tego ofiara z pokarmów ma się składać z najczystszej mąki zaprawionej oliwą: trzy dziesiąte [efy] na każdego cielca, dwie dziesiąte na jednego barana, (21) a jedna dziesiąta na każde z siedmiu jagniąt. (22) Wreszcie jeden kozioł na ofiarę przebłagalną, by dokonać za was przebłagania. (23) Wszystko to ma być złożone oprócz porannego całopalenia, które jest ustawicznym całopaleniem. (24) Takie ofiary macie składać codziennie przez siedem dni jako pokarm, jako ofiary spalane, jako miłą woń dla Pana: winny być składane oprócz codziennej ofiary całopalenia i należącej do niej ofiary z płynów. (25) Dzień siódmy będzie znowu dniem świętego zwołania, i wtedy żadnej pracy wykonywać nie będziecie. (26) Także w dniu pierwocin, gdy składacie Panu ofiarę z nowego zboża w Święto Tygodni, ma być dla was zwołanie święte; wtedy nie będziecie wykonywać żadnej pracy. (27) Złóżcie wtedy na ofiarę całopalną jako miłą woń dla Pana dwa młode cielce, barana i siedem jednorocznych jagniąt, (28) do tego odpowiednią ofiarę z pokarmów: najczystszą mąkę zaprawioną oliwą - mianowicie trzy dziesiąte [efy] na jednego cielca, (29) dwie dziesiąte na barana i po jednej dziesiątej na każde z siedmiu jagniąt. (30) Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalną, by dokonać za was przebłagania. (31) To wszystko macie złożyć w ofierze oprócz codziennego całopalenia i należącej do niego ofiary z pokarmów wraz z płynnymi ich ofiarami.

Bóg dał Mojżeszowi Prawo poprzez Jezusa Chrystusa i on zaczął go pisać w Maabie za Jordanem, i w ten sposób Prawo Zajęcia Ziemi było przygotowane przed wejściem Izraela do Ziemi Obiecanej samym będzie ono i później.

W końcu 40 lat Mojżesz wyliczył wszystkie wydarzenia, które się odbyły w ciągu tego pobytu w dzikiej pustyni. Przypomniał narodowi o jego szemraniu i powiedział, że tylko Jozue i Koleb wejdą do Ziemi obiecanej, zaś wszyscy inni – nie. Nie- z powodu braku wiary i nieposłuszeństwa Prawdziwemu Bogowi.

Otóż wszystkie narody były skazane i przekazane Izraelowi, podporządkowane jego rozkazom zgodnie z zaleceniami Boga. Tak została spełniona obietnica dla ustalenia przykazań i Prawa Bożego u tych narodów i to wskazuje na ustalenie systemu tysiącletniego pod dowództwem Mesjasza.

Izrael musiał przestrzegać przykazania, nie dodając i nie eliminując nic. Judejczycy uzupełnili przykazania Prawdziwego Boga ustnymi tradycjami, i za to byli skazani przez Mesjasza i oddane do niewoli.

Powtórnego Prawa 5: 1-33

(33) Idźcie dokładnie drogą wyznaczoną wam przez Pana, Boga waszego, byście mogli żyć, by dobrze wam się wiodło i byście długo przebywali w ziemi, którą macie posiąść.

Powtórnego Prawa 6: 1-25

(24) Wtedy rozkazał nam Pan wykonywać wszystkie te prawa, bać się Pana, Boga naszego, aby zawsze dobrze nam się wiodło i aby nas zachował przy życiu, jak to dziś czyni. (25) Na tym polega nasza sprawiedliwość, aby pilnie przestrzegać wszystkich tych poleceń wobec Pana, Boga naszego, jak nam rozkazał.

Izrael starał się nawrócić na bałwochwalstwo różne narody. Struktura bałwochwalstwa i oddawanie czci Pocztu są zabronione w każdej postaci.

Powtórnego Prawa 4: 19

Powtórnego Prawa 4: 40

Powtórnego Prawa 5: 1- 7

Powtórnego Prawa 5: 14

Po opisie przekleństw idzie opis Błogosławieństwa za przestrzeganie Prawa. Są pokazane dalsze ostrzeżenia odnośnie naruszania Prawa. To pytanie jest rozpatrzone w pracy Błogosławieństwa i Przekleństwa [nr 75] .

Powtórnego Prawa 29: 1-29 (czytać w całości)

Testamentu. Ten przykład miał pozostawać częścią Prawa przez cały czas.

Powtórnego Prawa 30: 1-20

(19) Biorę dziś przeciwko wam na świadków niebo i ziemię, kładę przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo, (20) miłując Pana, Boga swego, słuchając Jego głosu, lgnąc do Niego; bo tu jest twoje życie i długie trwanie twego pobytu na ziemi, którą Pan poprzysiągł dać przodkom twoim: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi.

Powtórnego Prawa 31: 10-13

Bóg ułożył swoje Prawo i system dla oddanego służenia. Gdy Mojżesz zrobił wszystko, czego od niego wymagał Bóg, to powiedziono mu, że już czas mu umrzeć. Mojżesz i Jezue przyszli do Namiotów i Pan się ukazał przed nimi. Pan powiedział, że zna, że jego naród naruszy Testament, że się rozgniewa i dużo biad spadnie na nich. Powinni byli nauczyć się i prześpiewać pieśń – to druga pieśń pochwalna, znana pod tytułem Pieśń Mojżesza.

Powtórnego Prawa 32: 11-52

(52) dlatego tylko z daleka ujrzysz tę ziemię, lecz ty tam nie wejdziesz do tej krainy, którą Ja daję Izraelitom.

Powtórnego Prawa 33: 1-29

(29) Izraelu, tyś szczęśliwy, któż tobie podobny? Narodzie, zbawiony przez Pana, Obrońca twój tobie pomaga, błogosławi zwycięski twój miecz. Wrogowie słabną przed tobą, ty zaś wyniosłość ich depczesz.

Powtórnego Prawa 34: 1-12

Bóg jako Jehowa Wojska Niebios osiedlił nas oddzielnie dla służenia Jemu poprzez i pod przewodzeniem proroków, którymi kieruje Jehowa. Nie powinniśmy mieć innych Bogów oprócz Niego. Nie ma Eloacha oprócz Eloacha. Jehowa jest naszym Elohimem, i nie możemy mieć innego Elohima przed nim. Możliwość stać się Elohimem była udostępniona przez Boga posłańcu Jehowy poprzez Ducha Swiętego. Stał się Najwyższym kapłanem i dał nam możliwość stać się synami Boga, o mocy dorównującej Elohimowi, podobnymi do niego, poprzez Zmartwychwstanie (patrz Do Rzym. 1: 4). Był postawiony Elohimem i Aniołem Jehowy nad nami (Zach. 12: 8). Jeżeli do śmierci będziemy przestrzegali Prawo Boga, również zostaniemy synami Boga, jak Bogowie i dzieci Najwyższego, wszyscy my i Biblia są niezachwiane (Ps. 82: 6; Jana 10: 34-35).